Verbum

анлайнавы слоўнік

бульката́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -ко́ча; незак.

1. Бурліць, бурна кіпець (пра вадкасць).

Булькоча горная рака.

2. безас. Утвараць глухія перарывістыя гукі пры захворванні горла, грудзей.

У горле булькоча.

|| наз. бульката́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Усходні хрыбет,

горная сістэма ў Расіі.

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

грані́т, ‑у, М ‑піце, м.

Цвёрдая зярністая горная парода, якая складаецца з кварцу, палявога шпату і слюды (скарыстоўваецца ў будаўніцтва).

[Іт. granito.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

па́стбище ср. па́ша, -шы ж., мн. нет;

го́рное па́стбище го́рная па́ша;

отго́нное па́стбище адго́нная па́ша.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ДЖЭСПІЛІ́Т,

горная парода, тое, што жалезісты кварцыт.

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кабарга́, ‑і, ДМ ‑рзе; Р мн. ‑рог; ж.

Горная бязрогая жывёліна сямейства аленевых з мускуснай залозай на жываце (у самцоў).

[Алтайск.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гра́вій, ‑ю, м.

Асадкавая горная парода ў форме акругленых дробных каменьчыкаў, звычайна з прымессю пяску і галькі (скарыстоўваецца як будаўнічы матэрыял).

[Фр. gravier.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вапня́к ’горная парода, якая мае ў сабе вапну’ (БРС). Калька з рус. известняк (Крукоўскі, Уплыў, 119).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Gebírgssattel

m -s, -sättel (го́рная) седлаві́на

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Gebírgsschlucht

f -, -en цясні́на, го́рная катлаві́на

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)