policyjny

policyjn|y

паліцэйскі;

godzina ~a — каменданцкая гадзіна

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

каменда́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. Начальнік войск крэпасці або ўмацаванага раёна.

2. Вайсковы начальнік, які наглядае за дысцыплінай, парадкам і правільным нясеннем службы ў гарнізоне.

К. горада.

К. лагера.

3. Асоба, адказная за які-н. грамадскі будынак.

К. інтэрната.

|| прым. каменда́нцкі, -ая, -ае.

○

Каменданцкая гадзіна — забарона без спецыяльнага дазволу з’яўляцца на вуліцы населенага пункта ў пэўны час пры аб’яўленні ваеннага або асаднага становішча.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

подколо́дный / подколо́дная змея́ фольк., бран. гад падкало́дны (папаўзу́чы); га́дзіна падкало́дная; вужа́ка зякра́тая; вы́паўзень змяі́ны; по́гань чарава́тая.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Гад ’гад, змяя’, га́дзіна, гадзю́ка. Рус. гад (га́дина, гадю́ка), укр. гад, гадю́ка, польск. gad, чэш. had, балг. гад і г. д. Прасл. *gadъ. Паводле Фасмера (1, 381), Трубачова (Эт. сл., 6, 82) з і.-е. *g​u̯ōdh‑ (: *gu​̯ēdh‑): параўн. ст.-англ. cwēd дрэнны’, літ. gė́da ’сорам’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

lekcyjny

lekcyjn|y

вучэбны; класны;

godzina ~a — акадэмічная гадзіна

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

viper [ˈvaɪpə] n.

1. ядаві́тая змяя́

2. lit. змяя́, гадзю́ка, га́дзіна (пра чалавека)

♦

cherish/nurse/warm a viper in one’s bosom прыгрэ́ць змяю́ на грудзя́х

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

h

=

1.

Hekto- – гекта- (у складаных словах)

2.

hora (Stunde) – гадзіна

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

adder

I [ˈædər]

n.

гад -а m., га́дзіна, гадзю́ка f.

II [ˈædər]

n.

машы́на да склада́ньня, лічы́льная машы́на

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дэмабілізава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад дэмабілізаваць.

2. у знач. наз. дэмабілізава́ны, ‑ага, м. Той, хто звольнен з арміі па дэмабілізацыі. Што ні дзень, што ні гадзіна — радасць: вяртаюцца дахаты дэмабілізаваныя. Пальчэўскі. Эшалон з дэмабілізаванымі ішоў з Берліна на ўсход. Шуцько.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

академи́ческий акадэмі́чны;

академи́ческий теа́тр акадэмі́чны тэа́тр;

академи́ческое собра́ние акадэмі́чны сход;

академи́ческий час акадэмі́чная гадзі́на;

академи́ческий о́тпуск акадэмі́чны во́дпуск;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)