transcendent [trænˈsendənt] adj. fml надзвыча́йны; выда́тны, выбі́тны, цудо́ўны;

transcendent beauty надзвыча́йная прыгажо́сць;

a transcendent folly невераго́днае глу́пства

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

uncommon

[ʌnˈkɑ:mən]

adj.

1) рэ́дкі; незвыча́йны

2) выда́тны, асаблі́вы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

прэм’е́р, ‑а, м.

Разм.

1. Тое, што і прэм’ер-міністр.

2. Акцёр, які выконвае першыя, галоўныя ролі. Апрача абвешчаных артыстаў, у сённяшнім канцэрце бярэ ўдзел выдатны артыст, прэм’ер імператарскіх тэатраў Павел Юткевіч. Мікуліч.

[Ад фр. premier — першы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лётчык, пілот, авіятар / выдатны: ас

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

фенамена́льны

(ад гр. phainomenon = тое, што з’яўляецца)

1) выключны, рэдкі, незвычайны; выдатны па сваіх якасцях;

2) які мае адносіны да феномена​1.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Schárfschütze

m -n, -n сна́йпер, выда́тны страло́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Méisterschütze

m -n, -n выда́тны страло́к; сна́йпер

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

schmíssig

a разм. бліску́чы, выда́тны, з разма́хам

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

notable

[ˈnoʊtəbəl]

1.

adj.

1) славу́ты, выда́тны, знакамі́ты; ва́рты ўва́гі; асаблі́вы

a notable painter (man) — выда́тны маста́к (чалаве́к)

a notable event — славу́тая падзе́я

2) зна́чны

a notable quantity — зна́чная ко́лькасьць

2.

n.

ва́жны або́ выда́тны чалаве́к

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

фено́мен, ‑а, м.

1. Рэдкая, незвычайная, выключная з’ява. // Выдатны, выключны ў якіх‑н. адносінах чалавек. Янка Купала — літаратурны феномен беларускага народа.

2. У ідэалістычнай філасофіі — суб’ектыўны змест нашай свядомасці, які не адлюстроўвае аб’ектыўнай рэчаіснасці.

[Ад грэч. phainómenon — тое, што з’яўляецца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)