перапа́раны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад перапарыць.

2. у знач. прым. Які перапарыўся, страціў патрэбныя якасці ад доўгага парання. Перапараная бульба.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

purée

н. [piure] пюрэ;

purée ziemniaczane — тоўчаная бульба; таптуха, камы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ziemniak

м. бульбіна;

~i мн. бульба;

kopaczka do ~ów — бульбакапалка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

барабо́лішча Жарт. Месца, дзе расла бульба (Слаўг.). Тое ж барабу́лішча (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Тапчані́ ’тоўчаная бульба’ (Ян.). Гл. тапчо́нікі, топчанка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

фры

(фр. frit = смажаны)

засмажаны ў вялікай колькасці тлушчу да ўтварэння румянай скарыначкі (напр. бульба фры, рыба фры).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

◎ Не́шка ’чырвоная шурпатая буйная бульба’ (Жд. 2). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бата́т, ‑у, М ‑аце, м.

Расліна сямейства павоевых, клубні якой багатыя на крухмал і цукар і выкарыстоўваюцца ў кулінарыі і кансервавай прамысловасці; салодкая бульба.

[Ісп. batata.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

на́дсыр, прысл.

Абл. Не поўнасцю, не да гатоўнасці (зварыць, падсмажыць). — Цётка Адарка, бульба надсыр, — хітравата глядзіць на маму і ўсміхаецца блакітнавокі Сёма Генкін. Мыслівец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шаймо́ры, ‑аў; адз. няма.

Абл. Перамёрзлая бульба, якая праляжала ў зямлі ўсю зіму. А каб выжыць, Мы з братам удвух Усю весну Шайморы збіралі. І была даражэй серабра Тая бульба гнілая на полі. Карызна. Успомнім хоць бы словы Н. Гілевіча пра шайморы — перамёрзлую бульбу з адталага бульбянішча, якая ў першую пасляваенную вясну здавалася малалеткам найлепшым прысмакам (паэма «Сто вузлоў памяці»). Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)