афіцыёзны
(лац. officiosus = паслужлівы)
які фармальна не звязаны з урадам, але на справе праводзіць яго погляды (напр. а-ая газета).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
ганатрафі́чны
(гр. gone = семя + trophe = харчаванне)
звязаны з чаргаваннем прыёму ежы і яйцакладкі ў многіх крывасосных членістаногіх (камароў, маскітаў, кляшчоў).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
-генез
(гр. genesis = паходжанне)
другая састаўная частка складаных слоў, якая паказвае на сувязь з паняццем «звязаны з працэсам паходжання, узнікнення».
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
інтраверты́ўны
(ад лац. intro = унутр + vertere = паварочваць)
павернуты ўнутр; звязаны з псіхалагічнай характарыстыкай асобы, самапаглыбленай на ўнутраны свет думак, перажыванняў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
інтэрсеміяты́чны
(ад інтэр- + гр. semeiotos = пазначаны)
звязаны з рознымі знакавымі сістэмамі;
і. пераклад — тлумачэнне слоўных знакаў знакамі няслоўных знакавых сістэм.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
прынцыпо́вы
(ад прынцып)
1) звязаны з прынцыпамі, заснаваны на прынцыпах;
2) які строга прытрымліваецца прынцыпаў, кіруецца імі ў сваіх паводзінах.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
агра́рны
(лац. agrarius = зямельны)
1) звязаны з уладаннем зямлёй і землекарыстаннем (напр. а-ая рэформа);
2) які характарызуецца перавагай сельскагаспадарчай вытворчасці (напр. а. раён).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
АЛІГАЦЭ́НАВЫ АДДЗЕ́Л (ЭПО́ХА),
алігацэн (ад аліга... + грэч. kainos новы), трэці, верхні аддзел палеагенавай сістэмы (перыяду) у геахраналагічнай шкале (гл. Геахраналогія); заключная эпоха палеагенавага перыяду геал. гісторыі Зямлі. Падзяляецца на ніжні і верхні пададдзелы. На Беларусі з адкладамі алігацэну звязаны радовішчы бурага вугалю, тугаплаўкіх і вогнетрывалых глінаў, фармовачных і шкловых пяскоў, бурштыну.
т. 1, с. 256
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
вя́зка, ‑і, ДМ ‑зцы, ж.
1. Дзеянне паводле дзеясл. вязаць (у 1, 3 знач.).
2. Спосаб вязання. Ручная, машынная вязка.
3. Р мн. ‑зак. Звязак аднародных прадметаў, звязаны ахапак чаго‑н. Вязка галля. Вязка абаранкаў. Вязка травы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
качавы́, ‑ая, ‑ое.
1. Які не мае аселасці; вандроўны. Качавыя плямёны.
2. Звязаны з частай пераменай месца жыхарства. Качавы лад жыцця адышоў у нябыт, калгасы будуюцца, як невялікія гарады. Скрыган.
3. Прызначаны для пражывання качэўнікаў; пераносны. Качавая юрта.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)