Verbum

ідалапакло́нства, -а, н.

Пакланенне ідалам як рэлігійны культ.

|| прым. ідалапакло́нніцкі, -ая, -ае.

ідыёма, -ы, мн. -ы, -ём, ж.

Выраз, сэнс якога не паддаецца даслоўнаму перакладу на іншую мову з-за неадпаведнасці яго значэння значэнням асобных састаўных элементаў, напр.: лынды біць (гультаяваць), даць лататы (уцячы).

|| прым. ідыяматы́чны, -ая, -ае.

ідыёт, -а, М -ёце, мн. -ы, -аў, м.

1. Разумова адсталы, недаразвіты ад нараджэння чалавек.

2. Дурань, тупіца (разм., лаянк.).

|| ж. ідыётка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

ідыёцкі, -ая, -ае.

1. Уласцівы ідыёту (у 1 знач.).

І. выраз твару.

2. Дурны, бязглузды (разм.).

Трапіць у ідыёцкае становішча.

ідыёцтва, -а, н. (разм.).

Неразумнасць, бязглуздасць; ідыёцкі ўчынак.

іды́лія, -і, ж.

1. Невялікі літаратурны твор, у якім ідэалізавана паказваецца вясковы побыт на ўлонні прыроды.

2. перан. Спакойнае, нічым не засмучанае, шчаслівае існаванне (іран.).

|| прым. ідылі́чны, -ая, -ае.

і́дыш, -а, м.

Сучасная мова германскіх па паходжанні яўрэяў.

Ведаць і.

ідыяма́тыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

У мовазнаўстве: вучэнне аб ідыёмах, а таксама сукупнасць ідыём якой-н. мовы.

Беларуская і.

|| прым. ідыяматы́чны, -ая, -ае.

Ідыяматычныя выразы.

ідыясінкразі́я, -і, ж. (спец.).

Павышаная, хваравітая адчувальнасць арганізма да пэўных рэчываў, пахаў.

І. да алейных фарбаў.

|| прым. ідыясінкразі́чны, -ая, -ае.

ідыяты́зм, -у, м.

1. Псіхічная хвароба, якая праяўляецца разумовай адсталасцю, недаразвітасцю.

2. Неразумнасць, дурнота, бязглуздасць (разм.).

|| прым. ідыяты́чны, -ая, -ае.