spectacle

[ˈspektəkəl]

n.

1) відо́вішча n.

2) публі́чны пака́з, выста́ва f.

3) Figur. пасьме́шышча n.

to make a spectacle of oneself — зрабі́ць зь сябе́ пасьме́шышча

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

журлі́васць, ‑і, ж.

Уласцівасць і стан журлівага. Зыбін супакоіў сябе тым, што гэта яго журлівасць нядоўгая. Мележ. Знаёмыя мясціны кранулі сэрца ціхім смуткам і журлівасцю. Шыловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замарачэ́нне, ‑я, н.

Разм. Зацямненне свядомасці; замарока. Даніла .. ў цяжкім замарачэнні не стрымаў сябе, упікнуў Улляну. Кулакоўскі. Усяго шэсць глыткоў, і соннае замарачэнне бясследна знікае. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

беражо́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад берагчы.

2. у знач. наз. беражо́ны, ‑ага, м. Які беражэ сябе, асцярожны, клапатлівы. Беражонага і бог беражэ. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аптава́цца, ‑туюся, ‑туешся, ‑туецца; зак. і незак.

Спец.

1. Выбраць (выбіраць) для сябе тое ці іншае грамадзянства, карыстаючыся правам аптацыі.

2. толькі незак. Зал. да аптаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аске́т, ‑а, М ‑кеце, м.

1. У старажытнасці — хрысціянскі падзвіжнік, які знясільваў сябе постам і доўгай малітвай.

2. Вельмі ўстрыманы чалавек, які вядзе суровы спосаб жыцця.

[Ад грэч. asketes — падзвіжнік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́мазацца, ‑мажуся, ‑мажашся, ‑мажацца; заг. вымажся; зак.

1. Намазаць сябе чым‑н. Вымазацца крэмам.

2. у што. Разм. Запэцкацца, замазацца. Вымазацца ў дзёгаць. Вымазацца ў гліну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́хаваны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад выхаваць.

2. у знач. прым. Які ўмее добра паводзіць сябе, ветлівы. [Дзеці] рабілі ўражанне выхаваных і дысцыплінаваных хлопчыкаў. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ага́рак, ‑рка, м.

Астатак недагарэлай свечкі, электрода, цыгаркі і пад. Васковы агарак. □ Рыгор моўчкі прайшоў да сябе і, засвяціўшы агарак свечкі, зноў хапіўся за чытанне. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абдуры́ць, ‑дуру, ‑дурыш, ‑дурыць; зак., каго-што.

Разм. Ашукаць, перахітрыць каго‑н. Не даць сябе абдурыць. □ Не, матку не абдурыш, не схаваеш ад маткі нічога. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)