імара́льны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Пазбаўлены маралі; амаральны. Імаральны чалавек.

[Фр. immoral.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жарнасе́к, ‑а, м.

Чалавек, які робіць і насякае жорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

высокакульту́рны, ‑ая, ‑ае.

Які вызначаецца высокай культурай. Высокакультурны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гіперто́нік, ‑а, м.

Разм. Чалавек, які хварэе гіпертанічнай хваробай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дальто́нік, ‑а, м.

Разм. Чалавек, які хварэе на дальтанізм.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адзінаве́рац, ‑рца, м.

Чалавек аднаго з кім‑н. веравызнання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ваўча́тнік, ‑а, м.

Чалавек, які займаецца паляваннем на ваўкоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

псіхастэ́нік, ‑а, м.

Спец. Чалавек, які хварэе на псіхастэнію.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

садамі́т, ‑а, М ‑міце, м.

Чалавек, схільны да садаміі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скавыту́н, ‑а, м.

Разм. Чалавек, які скавыча, назаляе скаргамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)