мезаа́там
(ад мезон + атам)
атам, у якім адзін з электронаў атамнай абалонкі замешчаны адмоўна зараджаным мезонам або мюонам.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
монастрафа́
(гр. monostrophos = аднастрофны, ад monos = адзін, адзіны + strophe = страфа)
від цэласнай, структурна завершанай страфічнай формы (напр. прыпеўка).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
парэ́й
(ад лац. porrum)
адзін з культурных відаў цыбулі з падоўжанай цыбулінай і плоскімі лістамі, прыгоднымі для яды.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
уніфо́рма
(фр. uniforme, ад лац unus = адзін + forma = форма)
форменнае адзенне, аднолькавае для ўсіх людзей якой-н. групы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
файдэшы́н
(фр. faille de Chine = кітайскі фай)
шаўковая тканіна сярэдняй шчыльнасці з дробным рубчыкам, адзін з відаў фаю.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
эгафутуры́зм
(ад лац. ego = я + футурызм)
адзін з кірункаў рускага футурызму, што выявіўся ў паэзіі пач. 20 ст.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
энантыямарфі́зм
(ад гр. enantios = процілеглы + -марфізм)
уласцівасць некаторых крышталёў існаваць у мадыфікацыях, якія з’яўляюцца люстранымі адбіткамі адзін другога.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
або́е, абаіх, ліч. зб.
Як той, так і другі; як той, так і другая; як тое, так і другое. Нічыпар хітра падміргвае цёці Каці і абое выходзяць. Крапіва.
•••
Абое рабое — пра людзей, падобных у чым‑н. адзін на аднаго, вартых адзін другога (па якіх‑н. адмоўных якасцях). [Андрэй:] — З Халустам і я не ўжыўся б. — Бо і ты такі! — ускіпела жанчына. — Абое роўныя! Абое рабое. Чарнышэвіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
грыму́чы, ‑ая, ‑ае.
1. Які стварае рэзкія гукі, моцны шум. Грымучы млын. □ З гор бягуць ручаі грымучыя. Бураўкін. Грымучае полымя імкліва кацілася па лесе. Шчарбатаў. Бумажкоў акідае вачамі грымучую калону нямецкіх танкаў. Чорны.
2. Шумны, гучны. Грымучы голас. □ З грудзей нашых панясецца Вір песень грымучых І ў адзін голас зліецца, У адзін магучы. Купала.
•••
Грымучая змяя гл. змяя.
Грымучая ртуць гл. ртуць.
Грымучы газ гл. газ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сашчэ́пка, ‑і, ДМ ‑пцы; Р мн. ‑пак; ж.
1. Прылада для змацавання, сашчэплівання папер. — Вось яны, пісьмы! — [Малашанка] узяў стос аркушаў з вучнёўскіх сшыткаў і канвертаў, змацаваных сашчэпкай. Шамякін. [Шугай] выцягнуў з папкі некалькі аркушаў, змацаваных вялізнай сашчэпкай. Асіпенка.
2. Прыстасаванне, пры дапамозе якога счапляюць што‑н. Моцна націскаюць адзін на адзін вагоны, абвісае кручча, [якім] сашчэплены паміж сабою вагоны.. Міколка, павісшы над крукамі, раскручвае сашчэпку. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)