спангі́н

(ад гр. spongos = губка)

арганічнае рэчыва, блізкае да хініну, з якога складваецца шкілет марскіх губак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

спектраме́трыя

(ад спектр + -метрыя)

галіна спектраскапіі, якая распрацоўвае метады атрымання спектраў і вымярэння спектральных характарыстык рэчыва.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тані́н

(фр. tanin)

арганічнае рэчыва белага або жаўтаватага колеру, якое выкарыстоўваецца ў дубільнай прамысловасці і медыцыне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тэксту́ра

(лац. textura)

асаблівасці будовы цвёрдага рэчыва, абумоўленыя характарам размяшчэння яго састаўных частак (крышталёў, зерняў, слаёў).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

хларалгідра́т

(ад хларал + гідрат)

бясколернае крышталічнае рэчыва гаркаватага смаку, якое выкарыстоўваецца як снатворны і процісутаргавы сродак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

хларафо́с

[ад хлор + фос(фар)]

белае крышталічнае ядавітае рэчыва, якое раствараецца ў вадзе і выкарыстоўваецца для барацьбы са шкоднымі насякомымі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

храмасо́мы

(ад храма- + сома)

пастаянныя састаўныя часткі клетачнага ядра жывёльных і раслінных арганізмаў, носьбіты спадчыннага рэчыва.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

binder

[ˈbaɪndər]

n.

1) пераплётчык -а m., пераплётчыца f.

2)

а) рэ́чыва, яко́е зьвя́звае, скле́йвае (клей, цэмэ́нт)

б) снопавяза́лка f. (машы́на)

3) па́пка f., ско́расшыва́льнік -а m.

4) пі́саная ўмо́ва, грашо́вы закла́д

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

по́ры, пор і пораў; адз. пора, ‑ы, ж.

1. Вельмі дробныя адтуліны потавых залоз на паверхні скуры чалавека і жывёл. У поры на пальцах і з тыльнага боку далоняў уеліся машыннае масла і метал. Б. Стральцоў. // Мікраскапічныя непатоўшчаныя месцы ў абалонках раслінных клетак, праз якія адбываецца абмен рэчываў паміж клеткамі.

2. Прамежкі паміж часцінкамі рэчыва.

[Ад грэч. poros.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ва́дкасць, ‑і, ж.

1. Рэчыва, якое мае ўласцівасць цячы і набываць форму той пасудзіны, у якой яно знаходзіцца. Бутэлька з вадкасцю.

2. Уласцівасць вадкага.

•••

Бардоская вадкасць — хімічны сродак, які выкарыстоўваецца для барацьбы з грыбковымі і бактэрыяльнымі хваробамі раслін.

Спіннамазгавая вадкасць — вадкасць, якая напаўняе ў пазваночных жывёл і ў чалавека поласці спіннога і галаўнога мозгу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)