überall, überáll

adv усю́ды, скрозь

von ~ — адусю́ль

er kennt sich ~ aus — ён ва ўсі́м до́бра разбіра́ецца [арыенту́ецца]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Begínnen

sub n -s пачына́нне

vorm ~ sich besínnen macht gewínnen* — прысл. перш чым зрабі́ць, до́бра паду́май

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Zúngenschlag

m -(e)s, -schläge

ein fálscher ~ — агаво́рка, памы́лка ў мо́ве

ein gewándter ~ — до́бра ўста́ўленае [тра́пнае] сло́ўца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

gewógen

1.

part II ад wíegen

*

2.

a

j-m ~ sein — до́бра ста́віцца да каго́-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

conceive

[kənˈsi:v]

v.

1) прыду́мваць, заду́мваць

a well conceived scheme — до́бра заду́маны плян

2) уяўля́ць, ду́маць

3) выка́зваць, перадава́ць сло́вамі

4) зацяжа́рваць, зачына́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

great

[greɪt]

1.

adj.

1) вялі́кі (нато́ўп)

2) ва́жны, выда́тны, сла́ўны (здарэ́ньне, маста́к), генія́льны

2.

adv., informal

ве́льмі до́бра

a great many — шмат

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

have a good time

до́бра, ве́села право́дзіць час

She had a good time at the party — Яна́ ве́села ба́віла час на вечары́нцы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

арыенці́р

(ням. orientieren = арыентаваць, ад лац. oriens, -ntis = усход)

1) добра бачны на мясцовасці нерухомы прадмет або элемент рэльефу, па якім можна вызначыць сваё месцазнаходжанне, знайсці пэўны аб’ект, 2) перан. кірунак дзейнасці, мэта, устаноўка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

вы́думшчык, ‑а, м.

Разм.

1. Той, хто выдумвае што‑н.; жартаўнік. Выдумшчык забаў. □ Гэты выдумшчык [Цімошка] дзеля жарту кожны раз грыміраваўся, пераймаў паходку, голас, жэсты якога-небудзь добра вядомага ўсім вясковага дзеда. Краўчанка.

2. Хлус, пляткар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́лупіць, ‑плю, ‑піш, ‑піць; зак., каго-што.

Разм.

1. Выдраць, вырваць сілаю што‑н. добра ўмацаванае. Вылупіць ліст з кнігі. Вылупіць прабой з вушака.

2. Набіць, адлупцаваць.

•••

Вылупіць вочы (бельмы) — пільна паглядзець шырока расплюшчанымі вачамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)