inhaler

[ɪnˈheɪlər]

n.

1) інгаля́тар -а m., удыха́льнік -а m.

2) пацые́нт, яко́му ро́біцца інгаля́цыя

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

wakeful

[ˈweɪkfəl]

adj.

1) які́ ня сьпіць

2) яко́му ня сьпі́цца, бяссо́нны

3) пі́льны, нядрэ́мны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

брахімо́рфны

(ад брахі- + -морфны)

якому ўласціва брахіморфнасць (пра тып чалавека).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

◎ Мянёнцы ’пералівісты ў колеры’ (іўеў., Сцяшк. Сл.) запазычана з польск. mieniący ’якому характэрна мігаценне колераў’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

plausible

[ˈplɔzəbəl]

adj.

1) праўдападо́бны

2) які́ выкліка́е даве́р

a plausible liar — маню́ка, яко́му лёгка ве́раць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

атамі́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Вучэнне пра будову матэрыі, згодна якому матэрыя складаецца з асобных, надзвычай малых часцінак — атамаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абно́ўлены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад абнавіць.

2. у знач. прым. Якому нададзены новыя якасці; палепшаны. Абноўленыя землі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Ківа́ла ’чалавек, якому даручана сцерагчы што-небудзь і даваць знак іншым’, ’кепскі працаўнік’ (Нас.). Да ківаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

магара́джа, ‑ы, м.

Да 1956 г. у Індыі вышэйшы тытул князя, якому падначальваліся некалькі іншых князёў. // Асоба, якая носіць гэты тытул.

[Ад санскр. mahārājā — вялікі цар.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пра́ктыкум, ‑у, м.

Від практычных заняткаў па якому‑н. вучэбнаму прадмету, пераважна ў вышэйшай навучальнай установе. Практыкум па фізіцы. Лабараторны практыкум.

[Ад грэч. praktikos — дзейны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)