амёба, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Прасцейшая аднаклетачная жывёліна, якая ў працэсе руху змяняе форму цела.

|| прым. амёбны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

пя́дзенік, -а, мн. -і, -аў, м.

Начны матыль-шкоднік, вусені якога, рухаючыся, выгінаюць сярэднюю частку цела, нібы мераюць зямлю пядзямі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

раўнадзе́йны, -ая, -ае.

У выразе: раўнадзейная сіла (спец.) — сіла, якая аказвае на цвёрдае цела механічнае ўздзеянне, роўнае дзеянню некалькіх сіл.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

inflamed [ɪnˈfleɪmd] adj. запалёны (пра частку цела);

an inflamed eye/throat запалёнае во́ка/го́рла

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

bust​1 [bʌst] n.

1. бюст (скульптура)

2. ве́рхняя ча́стка це́ла; гру́дзі (жанчыны); бюст

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

zwłoki

мн. мёртвае цела; труп; парэшткі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

іншаро́дны, ‑ая, ‑ае.

Які мае зусім іншыя ўласцівасці; пабочны, чужы. Іншародныя з’явы.

•••

Іншароднае цела гл. цела.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ciało

ciał|o

н.

1. цела; корпус; тулава;

budowa ~a — будова цела; целасклад;

gra ~em спарт. гульня корпусам;

2. фіз., хім., мат. цела;

~a niebieskie — нябесныя целы;

~o płynne — вадкае цела;

~o stałe — цвёрдае цела;

3. перан. орган; склад;

~o ustawodawcze — заканадаўчы орган;

nabierać ~a — паўнець у целе; мажнець;

spadać z ~a — спадаць з цела; марнець; худнець;

Boże Ciało царк. свята Божага Цела

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

паве́рхня, -і, ж.

1. Вонкавы бок чаго-н.

П. металу.

Слізгаць па паверхні чаго-н. (таксама перан.: не паглыбляцца ў сутнасць чаго-н., абмяжоўвацца знешнім бокам з’яў). Ляжаць на паверхні (перан.: пра што-н. яснае, відавочнае).

2. У матэматыцы: мяжа, якая аддзяляе геаметрычнае цела ад знешняй прасторы або іншага цела.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

ігласку́рыя, -ых, адз. -ае, -ага, н.

Марскія беспазваночныя жывёлы, якія маюць вапнавы ўнутраны шкілет і шыпы або іголкі на паверхні цела.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)