przybierać

незак.

1. прымаць;

2. упрыгожваць, убіраць;

3. (пра ваду) прыбываць;

гл. przybrać

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

dostroić

зак.

1. настроіць, наладзіць;

2. прыстасаваць; дапасаваць; дастасаваць;

3. закончыць апранаць (упрыгожваць)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

adorn

[əˈdɔrn]

v.t.

1) упрыго́жваць; аздабля́ць

a table adorned with flowers — стол упрыго́жаны кве́ткамі

2) дадава́ць бля́ску, го́нару або́ ва́жнасьці

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

jazz [dʒæz] n. джаз

♦

and all that jazz infml і ўся така́я лухта́

jazz up [ˌdʒæzˈʌp] phr. v. infml

1. ажыўля́ць, упрыго́жваць

2. зрабі́ць апрацо́ўку музы́чнага тво́ра на больш суча́сны лад

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Маґлі ’качалка для бялізны’ (гродз., Сл. ПЗБ), маґляваць ’качаць бялізну’ (там жа), ’упрыгожваць’ (Сцяшк. Сл.) — з польск. magle, magiel, maglować, у гаворках mangiel, męgiel, якія з с.-в.-ням. mange, ням. Mange(l), mangeln, с.-лац. mango < лац. manganum < ст.-грэч. μάνγανον ’ваенная машына, якая шпурляе камяні’ (Брукнер, 317). Сюды ж магляўні́цы ’прыстасаванне ў кроснах, па якім ідзе палатно’ (дзятл., Сл. ПЗБ), якое з польск. magielnica.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прыбіра́ць

1. (прыгожа апранаць) (schön) kléiden vt, (áus)schmücken vt, heráusputzen vt;

2. (упрыгожваць) (áus)schmücken vt, verzíeren vt; dekoríeren vt (дэкарыраваць);

3. (рабіць прыборку) áufräumen vt, in Órdnung bríngen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дэкараты́ўны

(фр. décoratif, ад лац. decorare = упрыгожваць)

1) прызначаны для ўпрыгожвання (напр. д-ыя расліны);

2) жывапісны, маляўнічы (напр. д. від);

3) перан. паказны, знешне эфектны.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

ornament

[ˈɔrnəment]

1.

n.

1) аздо́ба f.

2) маста́цкае аздабле́ньне чаго́-н.

3) арна́мэнт -у m.

2.

v.

аздабля́ць, упрыго́жваць; убіра́ць, прыбіра́ць

•

- ornaments

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Ілюстра́тар. Ст.-бел. иллюстраторъ, олюстраторъ ’рэвізор’ (1710 г.) запазычана з лацінскага праз польскае пасрэдніцтва (Булыка, Лекс. запазыч., 23) ці непасрэдна (Булыка, Зала зыч.). Сучасная семантычная структура сфарміравалася, відаць, пад уплывам рускай мовы, для якой адпаведную ролю адыгралі нямецкая ці французская. Крыніца: лац. illustrator ’той, хто асвятляе’. Дзеяслоў ілюстрава́ць з лац. illustrare ’асвятляць, упрыгожваць’ праз польск. ilustrować. Тым жа шляхам ілюстра́цыя з лац. illustratio ’выява, жывое апісанне’. Гл. SWO, 297–298; Фасмер, 2, 127; Шанскі, 2, I, 51–52.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

garnish

[ˈgɑ:rnɪʃ]

1.

n.

1) гарні́р -у m.

2) аздо́ба f.; убо́р -а m.

2.

v.t.

1) аздабля́ць гарні́рам (стра́вы)

2) аздабля́ць, убіра́ць, упрыго́жваць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)