unabated [ˌʌnəˈbeɪtɪd] adj. fml нязме́нны; не асла́бны;

For three days the storm continued unabated. Бура не сціхала на працягу трох дзён.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

upward​2 [ˈʌpwəd] adv. (таксама upwards)

1. уве́рх, вышэ́й

2. больш;

children of three and upwards дзе́ці ад трох і старэ́йшыя

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

тры́о, нескл., н.

1. Музычны твор для трох галасоў або музычных інструментаў з самастойнай партыяй у кожнага выканаўцы. Трыо для фартэпіяна, кларнета і фагота.

2. Ансамбль з трох выканаўцаў (спевакоў або музыкантаў). Трыо бандурыстаў. Трыо вакалістаў. / Пра цыркавых артыстаў. Трыо жанглёраў. // Разм., звычайна жарт. Пра трох чалавек, якія звязаны дружбай і часта бываюць разам.

3. Сярэдняя частка музычнага твора (вальса, скерца, марша і пад.), больш спакойная і меладычная, чым крайнія часткі.

[Іт. trio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трая́кі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да трох крыніц; які праяўляецца ў трох выглядах, відах. Траякая выгада. Траякае значэнне. □ — А ты, дуда, які хлеб хочаш есці? — запытаў дзед Самуіла і пасадзіў хлопца сабе на калена. — Ёсць траякі: чорны, белы і ніякі. С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тры́ба ​1, ‑ы, ж.

Разм. Шасцярня малатарні. [Марыля] была з ганьбай: на правай руцэ тры крайнія пальцы наўскасяк аджавала трыбай малатарні. Брыль.

тры́ба ​2, ‑ы, ж.

Гіст. Кожная з трох груп родаў, якія складалі патрыцыянскую абшчыну; кожная з трох адміністрацыйна-тэрытарыяльных акруг Старажытнага Рыма.

[Лац. tribus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

секстако́рд, ‑а, М ‑дзе, м.

Спец. Акорд з трох гукаў, які ўключае інтэрвалы, тэрцыі і сексты.

[Ад лац. sextus — шосты і іт. accordo — акорд.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трохгало́сы, ‑ая, ‑ае.

Які спяваецца на тры галасы, прызначаны для трох галасоў. Трохгалосая песня. Трохгалосы хор.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трохпе́рсце, ‑я, н.

Складванне трох пальцаў правай рукі (указальнага, вялікага і сярэдняга) для хрышчэння ў праваслаўных.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трохчле́н, ‑а, м.

Спец. Алгебраічны выраз, які складаецца з трох адначленаў, злучаных знакамі плюс або мінус.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сана́та, -ы, ДМ -на́це, мн. -ы, -на́т, ж.

Музычны твор для аднаго або некалькіх інструментаў, які складаецца з трох або чатырох кантрастуючых частак рознага характару і тэмпу, адна з якіх мае форму санатнага алегра.

С.

Бетховена.

|| прым. сана́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)