willowy [ˈwɪləʊi] adj. гну́ткі, то́нкі;
She has a willowy figure. ≅ Яна стройная як бярозка.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
не́жный
1. пяшчо́тны, ла́ска́вы;
не́жный взгляд пяшчо́тны по́гляд;
2. (деликатный) даліка́тны; (хрупкий) кво́лы; (тонкий) то́нкі; (мягкий) мя́ккі; (приятный) прые́мны;
не́жный го́лос прые́мны го́лас;
не́жная ко́жа мя́ккая (даліка́тная) ску́ра;
не́жный за́пах прые́мны (то́нкі) пах;
не́жный во́зраст дзіця́чы ўзрост.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
то́нкасць ж.
1. в разн. знач. то́нкость;
2. то́нкость, утончённость, изы́сканность;
1, 2 см. то́нкі;
3. (подробность) то́нкость
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
тонка... (а таксама танка...).
Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «тонкі», напрыклад: тонкапрадзенне, тонкасуконны, тонкаслаёвы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
koneser
м. [тонкі] знаўца;
koneser sztuki — тонкі знаўца мастацтва
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Сцёклы ’тонкі, худы’ (ТС), сцёклісты, сцеклі́сты ’тонкі, высокі’ (ТС, Арх. Вяр.). Параўн. укр. дыял. сте́клий ’тонкі і высокі (пра расліну, што вырасла ў цяньку)’, стекли́стий ’высокі, тонкі (пра дрэва)’, рус. оте́коватый ’танкаваты, слабы (пра жыта)’, польск. спец. ciekoł ’верхавінны леташні выростак на маладых соснах; каш. vëcekli ’высокі, шчуплы, тонкі, худы (пра чалавека і жывёлу)’. Вытворныя ад прасл. *tekti ў спецыфічным значэнні ’імкнуцца, падымацца ўверх’, параўн. *gъnati (гл. гнаць) і го́нкі ’высокі’, гл. Варбат, Этим. иссл. 6, 1996, 13; гл. сцякаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Падга́лы ’тонкі, з падцягнутым жыватом (пра жывёлу)’ (Янк. 3.), ’тонкі’ (Сл. ПЗБ), ’прамы, высокі’ (Мат. Гом.), падга́лісты ’з доўгімі нагамі, цыбаты; высокі, тонкі (пра дрэвы, расліны)’ (ТСБМ), ’тонкі, высокі з суччам наверсе’ (ТС, Некр.). Ад galъ (параўн. рус. дыял. га́лый ’голы, бязлесны’, прога́лина ’голае месца ў лесе’, а таксама польск. Podhale, podhalski — Брукнер, 133), звязанага чаргаваннем галосных з golъ ’голы’. Гл. Трубачоў, ЭССЯ, 6, 96.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
варсі́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.
1. Валасок ворсу.
2. Тонкі валасок на паверхні раслінных і жывёльных арганізмаў.
3. Мікраскапічны выраст на слізістай абалонцы тонкіх кішак, праз які ўсмоктваюцца пажыўныя рэчывы (спец.).
|| прым. варсі́нкавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
squirt1 [skwɜ:t] n.
1. сла́бы, то́нкі струме́ньчык
2. шпрыц; спрынцо́ўка
3. infml наха́бнік, вы́скачка
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
wispy [ˈwɪspi] adj.
1. то́нкі як ды́мка;
wispy clouds лёгкія абло́кі
2. рэ́дкі (пра валасы)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)