сталі́равацца, ‑руецца; зак. і незак.

Спец.

1. Пакрыцца (пакрывацца) тонкім слоем сталі пры электролізе.

2. толькі незак. Зал. да сталіраваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сталі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

Спец. Пакрыць (пакрываць) тонкім слоем сталі які‑н. прадмет пры дапамозе электролізу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

*Малк, зма́лку ’з дзяцінства’ (Яруш., ТСБМ). Узыходзіць да формы Р. скл. прасл. malъkъ ’малы, малады’ з прыназоўнікам з < malъ > малы́ (гл.). Параўн. балг. малък, в.- і н.-луж. małki ’малы’, якія сталі прыметнікамі (з суфіксам ‑jь), чак. málko ’мала’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

restless [ˈrestləs] adj.

1. неспако́йны, неўтаймава́ны;

The audience was getting restless. Гледачы сталі праяўляць нецярплівасць.

2. неспако́йны, трыво́жны;

a restless night бяссо́нная ноч;

a restless eye трыво́жны по́зірк

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дэфасфара́цыя

(ад дэ- + фосфар)

выдаленне фосфару з расплаўленага металу (чыгуну, сталі) акісленнем.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тры́плекс-працэ́с

(ад трыплекс + працэс)

выраб сталі паслядоўна ў трох плавільных агрэгатах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фло́кены

(ням. Flocken)

дэфекты ўнутранай будовы сталі ў выглядзе тонкіх звілістых трэшчын.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

караго́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

1. Калектыўны танец у славянскіх народаў, удзельнікі якога з песнямі ходзяць па крузе (звычайна ўзяўшыся за рукі), а таксама ўдзельнікі такога танца.

Вадзіць к.

Кружыцца ў карагодзе.

2. Круг, утвораны людзьмі, якія ўзяліся за рукі падчас гульні, танца і пад.

Дзеці сталі ў к. вакол ёлкі.

|| прым. караго́дны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

То́рчма ’стрымгалоў, як мага’ (Нас.), ’уніз галавой’ (Шымк. Собр.), ’старчма’ (Мат. Маг.), то́ршма ’тарчма’ (Бяльк.): торшма галавою (Гарэц.), тарчмако́м ’уніз галавой’ (Нас.) — прыслоўі ад дзеяслова тарчаць, тырчаць (гл.), без ‑ма параўн.: валасы на галаве сталі торч (Сержп. Казкі). Гл. таксама тарчма, старчма, старчак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пабе́гласць, ‑і, ж.

Спец. Уласцівасць металу мяняць колер пры награванні. Пабегласць сталі. // Стракатая радужная афарбоўка паверхневага слоя мінералу, якая ўтвараецца пры акісленні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)