jmds.

= iemand(e)s – каго-небудзь (родн. склон)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Áblativ

m -s, -e грам. аблятыў, тво́рны склон

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Неўзаме́ткі ’непрыкметна, незаўважальна’ (Касп., Сл. ПЗБ), неўзаме́тку ’тс’ (Нас., ТС), неўзаме́тцы ’незаўважальна, непрыкметна’ (ТС). З прыназоўнікавых словазлучэнняў не ў заметкі і пад. (ускосны склон назоўніка).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ро́вам рэўці, роўма раўці́ ’не сціхаючы, моцна крычаць’ (ТСБМ, Шуба, Прыслоўе, 57; калінк., З нар. сл.), параўн. славац. revem revať ’тс’. Творны склон назоўніка роў 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

скасіна́ Схіл гары (Слаўг.). Тое ж скат (Клім. Бяльк., Нясв., Слаўг., Уш., Шчуч.), склон (Нясв., Уш., Шчуч.), наўскасіна́ (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Пацые́нт ’хворы ў адносінах да ўрача’ (ТСБМ). Праз польск. pacjent ці рус. пацие́нт з лац. patiens, Род. склон patientis ’які пакутуе’ < patior ’цярплю’ (Сл. иностр. слов, 1988, 377; SWO, 1980, 540).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

элаты́ў

(н.-лац. elativus, ад лац. elatus = узняты ўверх)

лінгв. 1) абсалютная найвышэйшая ступень параўнання;

2) зыходны склон.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Ву́дрыг плакаць прысл. ’моцна, усхліпваючы, плакаць’ (З нар. сл., калінк.). З в‑ і дрыг (да дрыжаць, дрыготка) з устаўным у, дзе дрыг першапачаткова вінавальны склон (параўн. рус. навзрыд, вдребезги і г. д.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

О́птам ’вялікай колькасцю’ (ТСБМ). Параўн. «оптам і ў розніцу». Запазычана з рус. оптом, якое з *обьт. Форма оптам адлюстроўвае творцы склон (Фасмер, 3, 147; КЭСРЯ, 311), *обьт — дало рус.-ц.-слав. общий.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Склане́нне ‘змяненне па склонах’ (ТСБМ, Байк. і Некр.). Як і рус. склоне́ние ‘тс’, з польск. skłonienie, што калькуе лац. inelinatio, deklinatio ‘тс’ (Кохман, Stosunki, 126), параўн. сучаснае польск. deklinacja ‘тс’. Гл. склон.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)