gégnerisch

a варо́жы, чужы́нскі

~es Spíelfeld — спарт. чужа́я палаві́на [пало́ва] по́ля

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

заго́нка ж.

1. (действие) разг. заго́н, -ну м.;

2. (полоса, участок поля) обл. заго́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зніка́ць

1. (перастаць існаваць) (ver)schwínden* vi (s);

2. (з поля зроку) sich verlíeren*; aus dem Blíckfeld verschwínden*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

зве́зці сов.

1. в разн. знач. свезти́;

з. з гары́ — свезти́ с горы́;

з. каме́нне ў адну́ ку́чу — свезти́ ка́мни в одну́ ку́чу;

з. збо́жжа з по́ля — свезти́ хлеб с по́ля;

2. (захватить с собой) увезти́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

dośrodkowanie

н. спарт. падача (пас) мяча ў цэнтр поля (пляцоўкі)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

неахо́пны, ‑ая, ‑ае.

Неабсяжны, неабдымны, бязмежны. Каля самага бярэзніку стаіць селянін. Ён выглядае шэрай кропкай на фоне неахопнага поля жытняй руні. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абвечарэ́ць, ‑эе; безас. зак.

Разм. Пра надыход вечара, вячэрняй цемені, змроку. Абвечарэла, пачалася мяцеліца, праз рэдкі альшэўнік гнала снег з поля. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крыха́, ‑і, ДМ крысе, ж.

Нязначная колькасць, маленькая часцінка чаго‑н. Крыха поля ля дому была абы-як, дрэнна выраблена. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

во́страў, -рава, мн. астравы́ і (з ліч. 2, 3, 4) во́стравы, астраво́ў, м.

1. Частка сушы, акружаная з усіх бакоў вадой.

2. Участак, які вылучаецца чым-н. сярод навакольнай мясцовасці, напр., сухое месца сярод балота, невялікі лес сярод поля і пад.

|| памянш. астраво́к, -раўка́, мн. -раўкі́, -раўко́ў, м.

|| прым. астраўны́, -а́я, -о́е (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

палеамагнеты́зм, ‑у, м.

Уласцівасць горных народ намагнічвацца ў перыяд свайго ўтварэння пад уздзеяннем магнітнага поля Зямлі і захоўваць набытую намагнічанасць у наступныя эпохі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)