Вялікая палка; шост. Быў смешны дзядзька той часінай З пустою лыжкаю, з тычынай, Якою трэскі ён варонай. А тут Алесь як зарагоча!Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шабе́та, ‑ы, ДМ ‑беце, ж.
Абл. Сумка, якая носіцца на поясе. З палка, прыбітага пад столлю, Цімох дастае раменную шабету, туга напакаваную ўсялякімі паперамі.Навуменка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ву́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, -аў, м.
Рыбалоўная снасць — гнуткая доўгая палка, да якой прымацавана лёска з кручком.
Закінуць вуду (таксама перан.: паспрабаваць папярэдне разведаць што-н.; разм.). Злавіць на вуду (таксама перан.: падманам, хітрасцю выведаць што-н.; разм.).
|| памянш.ву́дачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
друкIIмразм (палка) Knüppel m -s, -; Knüttel m -s, -;
біць саба́ку друкам den Hund prügeln*
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
дрэ́ўка, ‑а, н.
Выструганая палка, да якой прымацоўваецца сцяг, вымпел і пад. У Тані быў пераходны вымпел лепшай даяркі раёна, маленькі чырвоны сцяжок на кароценькім дрэўку.Дуброўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
перабе́жчык, ‑а, м.
Той, хто перайшоў на бок праціўніка і добраахвотна здаўся ў палон. А праз вечары тры, позняй ноччу, у штаб палка патруль даставіў перабежчыка.Барашка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
léidenschaftlich
1.
a заўзя́ты, па́лкі, стра́сны, гара́чы
2.
advпа́лка, го́рача, стра́сна
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
альпеншто́к
(ням. Alpenstock)
палка з вострым стальным наканечнікам, якой карыстаюцца пры ўзыходжанні на высокія горы, леднікі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
батальён
(фр. bataillon, ад іт. battaglione)
вайсковае падраздзяленне з некалькіх рот, якое ўваходзіць у склад палка.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Во́жаг, вожыг ’дзяржанне вілак, качаргі, памяла і г. д.’; ’палка з вострым канцом’ (Гарэц., Др.-Падб., Мядзв., Сцяц.); ’палка з апаленым канцом’ (Бяльк.). Рус.о́жег, о́жог, о́жиг ’палка, якая ўжываецца замест качаргі’, укр.о́жог, о́жуг ’тс’, польск.ożeg, каш.ožåk, чэш., славац.ožeh, дыял.vožėk ’дзяржанне вілак, качаргі; палка, якой разграбаюць вуголле’, серб.-харв.ȯžeg ’тое, чым разграбаюць агонь’; славен.ožèg ’качарга; палка з апаленым канцом’, макед.ожег ’жалезная качарга’, балг.дыял.ожег ’качарга’. Прасл.ožegъ, ožogъ першапачаткова ’палка з апаленым канцом’. Да жгу, жэгчы (Махэк₂, 424; Брукнер, 388). Параўн. ажагі.