Мяжджу́ліць ’драбіць, мажджэрыць, дэфармаваць, раздушваць’ (Гарэц., Др.-Падб., Нас.), міёр. ’уціскваць, умяшчаць’, полац. ’есці марудна, размінаць ежу дзёснамі, не маючы зубоў’ (Нар. сл.), мяжду́ла ’цяльпук, нязграбны, непаваротлівы’ (Гарэц., Др.-Падб., Бяльк.). Да мозг, мозак (гл.). Параўн. рус. размозжить голову (Фасмер, 2, 637). Гл. наступнае слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дэйтацэрэ́брум

(ад гр. deuteros = другі + лац. cerebrum = мозг)

сярэдні ўчастак галаўнога мозгу ў членістаногіх.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

медулатэрапі́я

(ад лац. medulla = касцявы мозг + тэрапія)

перасадка касцявога мозгу хворым з расстройствам крывятварэння.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

спінны́ Rücken-;

анат спінны́ хрыбе́т Rückgrat n -(e)s, -e, Wírbelsäule f -, -en f -, -n;

спінны́ мозг Rückenmark n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

апапле́ксія

(гр. apopleksia)

раптоўнае кровазліццё ў які-н. орган, часцей у галаўны мозг (гл. інсульт).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Hírnschlag

m -(e)s мед. уда́р, кровазліццё ў мозг

éinem ~erlíegen* — паме́рці ад уда́ру

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

szpik, ~u

м. касцявы мозг;

zziębnąć do ~u kości — прамерзнуць да самых касцей

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

рэхаэнцэфаласко́п

(ад рэха + гр. enkephalos = мозг + -скоп)

прыбор для выяўлення арганічных змен у цэнтральнай нервовай сістэме.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Мазок 1 ’адзін рух пэндзля’, ’накладзены адным рухам пэндзля слой фарбы’ (ТСБМ), мазком ’лёгка дакранаючыся’, ’лёгка паціраючы’ (Нас.). Хутчэй за ўсё запазычана з рус. мазок ’тс’.

Мазок 2, мозо́к ’шпік’ (лун., Шатал.). Да мозг (гл.). Утворана пры дапамозе памяншальнага суф. ‑ok (< ъkъ). Націск на канцы, магчыма, для адрознення мозга галаўнога (мо́зок) ад шпіку (у касцях).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

аненцэфалі́я

(ад ан- + гр. enkephalos = галаўны мозг)

змяншэнне або поўная адсутнасць галаўнога мозга ў выніку анамаліі развіцця.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)