Schéidemünze

f -, -n разме́нная мане́та

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

біло́н, ‑у, м.

Спец.

1. Непаўнацэнная разменная манета.

2. Нізкапробнае срэбра, якое ідзе на чаканку разменнай манеты.

[Фр. billon.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзесяцікапе́ечны, ‑ая, ‑ае.

1. Вартасцю ў дзесяць капеек. Дзесяцікапеечная манета.

2. Коштам у дзесяць капеек. Дзесяцікапеечная брашура.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крэ́йцэр, ‑а, м.

Старая аўстрыйская і нямецкая дробная манета, якая была ў абароце да канца 19 ст.

[Ням. Kreuzer.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пяцікапе́ечны, ‑ая, ‑ае.

1. Вартасцю ў пяць капеек. Пяцікапеечная манета.

2. Коштам у пяць капеек. Пяцікапеечная булачка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трохкапе́ечны, ‑ая, ‑ае.

1. Вартасцю ў тры капейкі. Трохкапеечная манета.

2. Коштам у тры капейкі. Трохкапеечная марка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэнт м (манета) Cent m -s, -s (пасля ліч pl -)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

капе́йка, -і, ДМ -пе́йцы, мн. -і, -пе́ек, ж.

1. Дробная манета, адна сотая рубля.

Рассыпаць капейкі.

2. зб. Грошы, грашовыя сродкі.

◊

Без капейкі — без якіх-н. сродкаў існавання.

Да (апошняй) капейкі — без астатку патраціць, заплаціць, атрымаць і пад.

Жывая капейка — пра ўсё, што дае даход.

Капейка ў капейку — пры падліку грошай: абсалютна дакладна, колькі патрабуецца.

Ні капейкі (за душой) — зусім няма грошай.

|| памянш. капе́ечка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

◊

Абысціся ў капеечку — дорага каштаваць.

|| прым. капе́ечны, -ая, -ае.

Капеечная манета.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ліўр, ‑а, м.

Грашовая адзінка ў Францыі да ўвядзення ў 1799 г. франка; сярэбраная манета ў сярэдневяковай Францыі.

[Фр. livre.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пенс, ‑а, м.

Манета, роўная 1/12 шылінга; пені.

[Англ. pence (мн. ад penny), ад лац. pendere плаціць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)