правалту́зіцца, ‑тужуся, ‑тузішся, ‑тузіцца; зак.

Разм. Валтузіцца некаторы час. — Як мы дамовіліся ўчора? Выехаць на луг да сонца, а правалтузіліся на гэтым двары да снедання. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

яду́чы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Ядавіты, едкі. — Ты не глядзі, што луг руды, ён ядучы. Бачыш, як параз’ядаў мае пальцы, — паказвае бабка ружовыя ранкі на пальцах. Каліна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ *Палужаві́на, полужавіна ’нізіна’ (ТС). Да луг© (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

біяцэно́з

(ад бія- + -цэноз)

сукупнасць раслін і жывёл, якія насяляюць тэрыторыю з аднолькавымі ўмовамі існавання, напр. возера, луг, балота.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

зеляне́ць несов.

1. в разн. знач. зелене́ть;

луг ~не́е — луг зелене́ет;

бро́нза ад ча́су ~не́е — бро́нза от вре́мени зелене́ет;

з. ад зло́сці — зелене́ть от зло́сти;

2. (выделяться своей зеленью) зелене́ть, зелене́ться;

удалечыні́ ~не́е гай — вдали́ зелене́ет (зелене́ется) ро́ща

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

meadow

[ˈmedoʊ]

n.

1) луг -у m., dim. лужо́к -ка́ m.; сенажа́ць f.

2) по́плаў -ву m., pl. паплавы́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

пако́с м с.-г.

1. (сенакос) Mähen n -s, Héumahd f -;

2. (луг) Héuschlag m -(e)s, -schläge

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

сутыка́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; незак.

1. гл. сутыкнуцца.

2. Узаемна дакранацца, датыкацца.

С. спінамі.

3. Мець сумежныя бакі; межавацца.

Луг сутыкаецца з пасевамі жыта.

4. перан. Уступаць у якія-н. адносіны, кантакты з кім-, чым-н.; мець справу з кім-, чым-н.

С. з падатковай інспекцыяй.

С. з перакладам паэзіі.

С. з праблемай выбару.

|| наз. сутыка́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

отзо́л м.

1. (действие) зале́нне, -ння ср.;

2. (раствор) адзо́л, -лу м.; (щёлок) луг, род. лу́гу м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

зві́лісты, ‑ая, ‑ае.

Са звілінамі, заваротамі, загібамі. Чорнай звілістай стужкай пракладаў сабе сцежку ў паветры дымок з коміна спіртавога завода. Пестрак. [За алешнікам] пачынаўся луг, бліскала звілістая істужка рэчкі. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)