жучо́к, ‑чка, м.

Памянш. да жук (у 1 знач.); невялікі жук. Жучкі і конікі трашчалі І ў стройны звон свой зык злівалі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паво́йкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Войкаць некаторы час. Павойкала трохі старая маці, але хутка супакоілася — хата ж новая, дрэва як звон. Кухараў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

загусці́ ánfangen* zu tönen [zu läuten] (пра звон), zu súrren, zu dröhnen (пра самалёт); zu héulen (пра сірэну)]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

кабза́рскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кабзара, належыць яму. Толькі кліч кабзарскі нёсся гучна ў далі, Прабіваўся ў гушчы, як вечавы звон. Гурло.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чэле́ста, ‑ы, ДМ ‑сце, ж.

Пласціначны ўдарна-клавішны музычны інструмент, які ўтварае пры гранні на ім прыемныя меладычныя гукі, падобныя на звон званочкаў.

[Іт. celesta.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Брэ́нґаць ’бразгаць’ (Сцяц.). Запазычанне (праз *брэ́нкаць) з польск. brzękać ’тс’ (дзе да слав. гукапераймальнай асновы *bręk‑, гл. Слаўскі, 1, 46). Параўн. ст.-бел. бренк, брянк ’звон’, брянкати (< польск.), гл. Булыка, Запазыч., 48.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

chink [tʃɪŋk] n.

1. трэ́шчына, раско́ліна; шчы́ліна

2. звон (манет, шклянак)

♦

a chink in smb.’s armour чыё-н. сла́бае ме́сца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

peal​1 [pi:l] n.

1. звон звано́ў

2. гру́кат, гул (грому, апладысментаў, навальніцы і да т.п.);

a peal of laughter вы́бух сме́ху

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

singing [ˈsɪŋɪŋ] n. спе́вы;

a singing teacher наста́ўнік спе́ваў;

take singing lessons браць уро́кі спе́ваў;

singing in the ears звон у вуша́х

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Клёш 1 ’крой спадніцы або штаноў з расшырэннем унізе’ (ТСБМ). Запазычанне праз рус. клеш з франц. cloche з першасным значэннем ’звон’ (Фасмер, 2, 249).

Клёш 2 ’абажур’ (Др.-Падб.). Параўн. клёш 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)