ланцу́жны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ланцуга (у 1 знач.). Ланцужны звон. // Зроблены з ланцугоў. Ланцужная падвеска. □ І ланцужныя рвуцца аковы, І змятаюцца здзеку будовы. Гурло.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малі́навы

1. Hímbeer-;

малі́навае варэ́нне Hímbeerkonfitüre f -;

2. (пра колер) hímbeerfarben, karmesínrot;

◊ малі́навы звон ángenehmer [vóller; wéicher] Glóckenklang, Sílberglockenklang m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

падзво́ньваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Суправаджаць звонам якія‑н. гукі. [Малады крымінальнік] так умеў падзвоньваць сабе самому ланцугамі, падбіраць тоны, што гэты звон замяняў яму музыку, адпавядаючы ўласнаму настрою. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скаваро́дны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да скаварады. А для дзяцей найбольша свята Абы наесціся багата. І звон аб прыпек скавародны, Так блізкі сэрцу, так ім родны. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парафія́нін, ‑а; мн. парафіяне, ‑фіян; м.

Веруючы, які адносіцца да якой‑н. парафіі. І цельшынскі звон, як відаць, добра ведаў звычаі сваіх парафіян, бо не спяшаўся канчаць скліканне. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

chime

[tʃaɪm]

1.

n.

1) звон, перазво́н -у m.

2) звон гадзі́ньніка

3) сугу́чнасьць; сула́днасьць f.; гармо́нія f.

2.

v.i., v.t.

1) звані́ць, вызво́ньваць

2) быць сугу́чным, быць сула́дным

3) выбіва́ць гадзі́ны

4) згаджа́цца, гарманізава́ць

•

- chime in

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

каплі́ца, ‑ы, ж.

Невялікі царкоўны або касцельны будынак з іконамі без алтара; малельня. На пагорку ўзвышалася капліца — сіняя, з залатым крыжам цэркаўка. Асіпенка. Змоўкнуў звон хаўтурны На старых капліцах. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уздрыгану́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.

Тое, што і уздрыгнуць. Павітаўшыся, Вера Ігнатаўна аж уздрыганула ад стуку, якому адгукнуўся звон шклянак. Пестрак. Экскаватар уздрыгануў, апусціў уніз зубчатую пашчу. Кавалёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Тара́мкаць ’званіць (пра царкоўны звон)’, ’гаварыць, расказваць абы-што’ (ТС). Ад гукапераймальнага выклічніка тара́м (гл. тарарам), параўн. таго ж паходжання ўкр. тарамти́ти ’кідаць з брынканнем туды і сюды’ (гл. ЕСУМ, 5, 518), рус. тара́мкаться ’плясціся, брысці’ (паводле Фасмера, 4, 21: няясна).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

трезво́н м.

1. (колоколов) перазво́н, -ну м., звон, род. зво́ну м.;

2. перен. гамо́нка, -кі ж., пагало́ска, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)