баёк, байка, м.

У агнястрэльнай зброі — частка ўдарніка, якая разбівае капсуль пры выстрале. Баёк затвора вінтоўкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзюдо́, нескл., н.

Японская сістэма самаабароны без зброі. // Від спартыўнай барацьбы, які дапускае скарыстанне болевых прыёмаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выкіда́льнік, ‑а, м.

Прыстасаванне ў затворы замка агнястрэльнай зброі, якое служыць для аўтаматычнага выкідання стрэляных гільз.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скарастрэ́льнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць пэўнай зброі рабіць максімальную колькасць выстралаў у адзінку часу. Баявая скарастрэльнасць вінтоўкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хуткастрэ́льнасць, ‑і, ж.

Колькасць выстралаў, якую можна зрабіць з якога‑н. віду зброі ў адзінку часу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

му́шка², -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж.

Частка прыцэльнага прыстасавання ў ручной агнястрэльнай зброі, размешчаная на пярэдняй частцы ствала.

Узяць на мушку каго-н. (таксама перан.: сканцэнтраваць увагу на кім-н.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чара́хнуць, -ну, -неш, -не; -ні; зак. (разм.).

1. Моцна стукнуць па чым-н.

Ч. па патыліцы.

2. Стрэліць кароткай чаргой з аўтаматычнай зброі.

Ч. з аўтамата.

3. Разануць чым-н. вострым.

Ч. нажом.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

баёк м. вайск. (дэталь зброі) Schlágbolzen m -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

расстрэ́л, ‑у, м.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. расстраляць. // Смяротная кара, якая чыніцца выстралам з агнястрэльнай зброі. Прысудзіць да расстрэлу. □ На золаку, раненька-рана, Расу абабілі варожыя боты... Вялі на расстрэл партызана. Свірка.

2. Спец. Пашкоджанне канала ствала агнястрэльнай зброі (ад працяглай, частай стральбы).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каптэна́рмус, ‑а, м.

Службовая асоба ў арміі, у абавязкі якой уваходзіць захаванне і выдача харчу, абмундзіравання, зброі.

[Ад фр. capitaine d'armes.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)