concerned
[kənˈsɜ:rnd]
adj.
1) зьвяза́ны, заня́ты; заціка́ўлены
concerned parties — заціка́ўленыя бакі́
2) заклапо́чаны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
on the go
informal
мо́цна заня́ты; дзе́йны; заўсёды ў ру́ху; непасе́длівы, мітусьлі́вы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
незасе́лены, ‑ая, ‑ае.
1. Не заняты жыхарамі. У вялізным, толькі што адбудаваным доме была незаселеная трохпакаёвая кватэра. Гроднеў.
2. Які не мае насельніцтва. Незаселены востраў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
чанавы́, ‑ая, ‑ое.
Які мае адносіны да чана. Чанавы пасол рыбы. // Заняты работай пры чанах. Чанавы рабочы. // у знач. наз. чанавы́, ‑ога, м. Чанавы рабочы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
beschäftigen
1.
vt займа́ць, дава́ць рабо́ту
er ist viel [sehr, stark] beschäftigt — ён на́дта заня́ты; ён заня́ты чалаве́к
2.
(sich) займа́цца
(mit D – чым-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
busy
[ˈbɪzi]
1.
adj. -sier, -siest
1) працо́ўны, дзе́йны, заня́ты
a busy person — чалаве́к, заня́ты пра́цай
a busy day — заня́ты дзень
a busy street — заня́тая шу́мная ву́ліца зь вялі́кім ру́хам
2) (пра тэлефо́н) заня́ты
3) які́ суе́ нос не ў сваё
busy body — мітусьлі́вы
4) informal крыклі́вы, страка́ты
a busy wallpaper — крыклі́выя шпале́ры
2.
v.t. busied, busying
даць рабо́ту, заня́так
3.
v.i.
займа́цца, быць заня́тым
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
по́шукавы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да пошукаў, заняты пошукамі. Пошукавыя работы. □ Пасля вайны, калі на Палессі пачалі разведваць нафту, Віктар падаўся ў пошукавую партыю. Навуменка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Лацу́й ’гультай’ (люб., Сл. паўн.-зах.). Няясна. Магчыма, ад лацны, якое са ст.-польск. łacny ’вольны, не заняты’. Пры гэтым ‑н∼ выпадае. Параўн. драг. міцны ’моцны’ > моцук’велікоднае яйка з моцнай шкарлупінай’. Аб экспрэсіўным суфіксе гл. Сцяцко, Афікс. наз., 134.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
шука́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.
1. Чалавек, заняты пошукам, здабываннем чаго-н.
Ш. жэньшэню.
Шукальнікі алмазаў.
Ш. прыгод.
2. Прыстасаванне ў розных прыборах, якое аблягчае знаходжанне якога-н. прадмета, аб’екта (спец.).
Ш. у фотаапараце.
|| ж. шука́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц (да 1 знач.).
|| прым. шука́льніцкі, -ая, -ае (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
за́ймішча, ‑а, н.
Гіст. Заняцце свабоднага ўчастка зямлі пры першапачатковым засяленні, а таксама ўчастак, заняты такім чынам. // Месца, якое расчышчана і апрацоўваецца па-за грамадскім ворным полем.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)