заме́нны, ‑ая, ‑ае.

Які падлягае замене, можа быць лёгка заменен. Заменная дэталь. □ Лес — гэта.. нічым не заменная сыравіна для нашай айчыннай хіміі. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адпрасава́ць I сов. (прогладить утюгом) отгла́дить, отутю́жить

адпрасава́ць II сов. (подвергнуть прессовке) отпрессова́ть;

а. дэта́ль — отпрессова́ть дета́ль

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́малеваць, -люю, -люеш, -люе; -люй; -леваны; зак., што.

1. Малюючы, старанна і акуратна перадаць кожную дэталь; старанна намаляваць.

В. партрэт.

2. Пакрыць слоем фарбы; пафарбаваць (разм.).

В. машыну ў зялёны колер.

3. Расходаваць на афарбоўку (разм.).

В. усю фарбу.

|| незак. вымалёўваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ву́скороцень ’дэталь у санях’; ’полаз’ (КСТ). Гл. вы́скарацень.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

нарма́ль, ‑і, ж.

1. У матэматыцы — перпендыкуляр да датычнай прамой або плоскасці, які праходзіць праз пункт дотыку.

2. Спец. Дэталь прынятага ўзору. Цэх нармалей.

[Лац. normalis — прамалінейны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крэ́йцкапф

(ням. Kreuzkopf)

дэталь паўзуннага механізма, якая коўзае ў прамалінейных напрамках.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

вы́тачыць I сов.

1. вы́точить;

в. дэта́ль — вы́точить дета́ль;

2. (наострить) наточи́ть

вы́тачыць II сов. (червоточину, дырку) вы́точить

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

БА́РМІЦА,

дэталь засцерагальнага ўзбраення сярэдневяковага воіна 12—17 ст. Мела выгляд кальчужнага палатна-прывескі, якое прымацоўвалася да шлема-шышака або місюркі (разнавіднасць шлема). Барміца прыкрывала патыліцу, шыю, вушы, плечы і лапаткі воіна ад удараў халоднай зброяй.

т. 2, с. 310

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Трыбо́к ‘ручка, дэталь прывода медагонкі’ (Анох.). Ад трыб, трыба 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

укла́дыш, ‑а, м.

1. Дабавачны ліст, уложаны (не ўшыты) у кнігу, газету, сшытак і пад. Каляровы ўкладыш.

2. Устаўная частка, дэталь у машыне. // Дэталі, падшыпніка. Бабітавы ўкладыш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)