ле́пта ж.

1. гіст. (манета ў Грэцыі) Leptón n -s, Lépta;

2. перан. Schérflein n -s, -, Óbolus m -, - або -se;

◊

уне́сці сваю́ ле́пту sein Schérflein béitragen* [béisteuern, spénden], séinen Dréier dazúgeben*, séinen Óbolus entríchten

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

адэо́н

(гр. odeion)

круглы будынак для выступлення спевакоў і музыкантаў у Стараж. Грэцыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

геро́нт

(гр. geron, -ntos = стары чалавек)

член рады старэйшын (герусіі) у Стараж. Грэцыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

мена́да

(гр. mainas, -ados = літар. шалёная, раз’юшаная)

жрыца Вакха, вакханка ў Стараж. Грэцыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

БАА́Л, Балу,

Ваал, у заходнесеміцкай міфалогіі бог урадлівасці, водаў, вайны і інш. Ушаноўваўся ў Фінікіі, Палесціне і Сірыі, пасля яго культ быў пашыраны ў Егіпце, Грэцыі, Іспаніі і інш.

т. 2, с. 177

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

апафео́з, ‑у, м.

1. У Старажытнай Грэцыі і Рыме — абрад абагаўлення героя, імператара і інш.

2. Услаўленне, ушанаванне якой‑н. асобы, з’явы і пад. [Паэма П. Броўкі] «Хлеб» — гэта апафеоз мірнай працы сейбіта-хлебароба, паэтызацыя яго штодзённых спраў. Бярозкін.

3. Заключная частка спектакля, канцэрта з удзелам усіх выканаўцаў, у якой услаўляюцца народ, герой, выдатная гістарычная ці грамадская падзея.

[Грэч. apotheosis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

актабо́л

(гр. oktobolon = 8 аболаў)

сярэбраная манета ў Стараж. Грэцыі, раўная 4/6 драхмы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

васіле́ўс

(гр. basileus)

1) правадыр племені ў Стараж. Грэцыі;

2) тытул імператара ў Візантыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

геамо́ры

(гр. geomoroi, ад ge = зямля + meiromai = атрымліваю сваю частку)

землеўладальнікі ў Стараж. Грэцыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тэтра́рх

(лац. tetiarcha, ад гр. tetrarches)

правіцель тэтрархіі ў Стараж. Грэцыі і Рымскай імперыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)