Verbum

адка́шляцца, -яюся, -яешся, -яецца; зак.

Кашляючы, прачысціць горла; скончыць кашляць.

Ён адкашляўся і пачаў гаварыць.

|| незак. адка́шлівацца, -аюся, -аешся, -аецца.

прыгаво́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

Вострыя, забаўныя словы, словазлучэнні, якія ўстаўляюцца ў гаворку.

Гаварыць з прыгаворкамі.

разбалбата́ць, -балбачу́, -балбо́чаш, -балбо́ча; -балбачы́; -балбата́ны; зак., што (разм.).

Расказаць каму-н. тое, пра што нельга, не варта было гаварыць.

о́каць, -аю, -аеш, -ае; незак.

Гаварыць, захоўваючы ў вымаўленні ненаціскное «о» пасля цвёрдых зычных: вода замест вада.

|| наз. о́канне, -я, н.

мя́мліць, -лю, -ліш, -ліць; незак., што і без дап. (разм.).

Марудна, невыразна і вяла гаварыць.

|| зак. прамя́мліць, -лю, -ліш, -ліць; -лены.

глу́пства, -а, мн. -ы, -аў, н.

1. Дурны ўчынак, думка, недарэчнасць.

2. Што-н. нязначнае, дробязнае.

Не варта гаварыць пра г.

гавару́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Чалавек, які любіць многа гаварыць.

|| ж. гавару́ха, -і, ДМ -ру́се, мн. -і, -ру́х.

без’язы́кі, -ая, -ае.

1. Які не валодае мовай, нямы.

2. перан. Які не ўмее добра, свабодна гаварыць.

|| наз. без’язы́касць, -і, ж.

прагавары́цца, -ару́ся, -о́рышся, -о́рыцца; зак.

Незнарок сказаць тое, чаго не варта гаварыць.

П. аб сваіх задумах.

|| незак. прагаво́рвацца, -аюся, -аешся, -аецца.