по́дслух, ‑у, м.

Абл. Падслухванне. Цімоха агортвае страх: А што, калі стане вядома, Як потайкам ён па начах Выходзіць на подслухі з дому? Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вымята́цца, ‑аецца; незак.

1. Разм. груб. Выходзіць, выбірацца прэч. [Дырэктар:] — Вымятайцеся зараз жа, каб я вас ні аднаго не бачыў! Пестрак.

2. Зал. да вымятаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

sonách, sónach

cj такі́м чы́нам, выхо́дзіць, зна́чыць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

рэйд​I м. марск. Réede f -, -n;

на рэйдзе auf der Réede;

выхо́дзіць на рэйд die Réede ánlaufen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

decamp

[dɪˈkæmp]

v.

1) пакіда́ць ля́гер

2) выхо́дзіць насьпе́х або́ цішко́м; уцячы́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

emanate [ˈeməneɪt] v. fml

1. вылуча́ць, выпраме́ньваць; выпраме́ньвацца

2. (from) выхо́дзіць, пахо́дзіць, зыхо́дзіць;

He emanates sympathy. Ад яго зыходзіць спачуванне.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

obsolete [ˈɒbsəli:t] adj. устарэ́лы, састарэ́лы, які́ больш не ўжыва́ецца;

an obsolete word устарэ́лае сло́ва;

become obsolete выхо́дзіць з ужы́тку/ужыва́ння

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

евангелі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які апіраецца на евангелле, выходзіць з евангелля (звычайна ў назвах, звязаных з рэлігійнымі напрамкамі ў хрысціянстве). Евангелічная секта.

•••

Евангелічная царква гл. царква.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гу́лкасць, ‑і, ж.

Добрае гучанне; звонкасць, гучнасць. — Хораша выходзіць! — забыўшы ўсё на свеце, захоплены гулкасцю і выразнасцю водгулля, прамовіў Садовіч і гукнуў яшчэ раз. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экстраардына́рны, ‑ая, ‑ае.

Надзвычайны, рэдкі, які выходзіць за межы звычайных з’яў; незвычайны; проціл. ардынарны.

•••

Экстраардынарны прафесар (уст.) — пасада ў навучальнай установе, якую займаў звышштатны прафесар.

[Лац. extraordinarius.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)