Lándfrieden
m -s мір, спако́й
◊ dem ~ nicht (recht) tráuen — не (ве́льмі) ве́рыць чаму́-н.; прадчува́ць небяспе́ку
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
gusła
ж.
1. чары, заклёны;
2. забабоны, прымхі;
wierzyć w gusła — верыць у забабоны
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
wierzyć
wierz|yć
незак. верыць;
nie ~ę własnym oczom — не веру сваім (уласным) вачам
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Няць ’браць; узяць, схапіць; верыць; зразумець, навучыцца, засвоіць’ (Гарэц.), ’стукнуць; крануць’ (Нас.), ’узяць (з намаганнем)’ (Яруш.), ’браць’ (Сержп.), ’есці’ (полац., Нар. лекс.). Да прасл. *jęti, гл. яць, узяць; н‑ мае прыставачны характар, параўн. таксама прыставачнае и‑ у ст.-бел. инялъ, не инѧли (XVI ст.) = ст.-слав. ѭлъ (Карскі, 1, 264; 325), паходзіць ад некаторых прыназоўнікаў (*vъn‑, *sъn‑ і пад., Фасмер, 3, 95).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
gláuben
1.
vt ве́рыць, меркава́ць, ду́маць
man sóllte ~… — здава́лася б…
sich sícher ~ — лічы́ць сябе́ ў бяспе́цы
2.
vi (an a) ве́рыць (у каго-н., у што-н.)
das gláube ich schon — мярку́ю, што гэ́та так
j-m ~ — ве́рыць каму́-н.
er glaubt fest darán — ён упэўнены ў гэ́тым
◊ er muss [soll] darán ~ — разм. яму́ пры́йдзецца з гэ́тым (пры)міры́цца; яму́ кане́ц, яго́ пе́сня спе́та
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
credit2 [ˈkredɪt] v.
1. крэдытава́ць
2. прыпі́сваць;
credit smb. with a quality/with a feeling прыпі́сваць каму́-н. яку́ю-н. я́касць/яко́е-н. па чуццё
3. infml ве́рыць, давяра́ць
4. AmE прыма́ць залі́к
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
забабо́нны, ‑ая, ‑ае.
1. Які верыць у забабоны, схільны да забабонаў (пра чалавека). Забабонныя людзі лічаць, што падкова прыносіць шчасце.
2. Заснаваны на забабонах, прасякнуты забабонамі. Хоць расказы Яўхіма аб камені з крыжам былі заўсёды прасякнуты забабоннаю вераю і страхам, аднак і ў іх прасвечвай зярняткі праўды. Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пастая́нства, ‑а, н.
1. Няспыннасць, нязменнасць. Зіна цвёрда верыць у пастаянства тутэйшых сцяжын і дарог, у пастаянства людскіх звычак. Палтаран.
2. Вернасць, адданасць чаму‑н.; цвёрдасць у чым‑н. Пастаянства ў густах. □ «Я не прыхільнік пастаянства, такі ўжо звычай, ведаеце, мой — сягоння — да адной, а заўтра — да другой». Корбан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
partisan
[ˈpɑ:rtəzən]
1.
n.
1) прыхі́льнік -а m., прыхі́льніца f.
2) партыза́н -а m., партыза́нка f.
2.
adj.
1) фанаты́чны, які́ сьле́па ве́рыць
2) партыза́нскі
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
шчы́ры, -ая, -ае.
1. Які выражае сапраўдныя пачуцці, праўдзівы, адкрыты.
Ш. чалавек.
Шчырае прызнанне.
Гаварыць шчыра (прысл.). Сказаць ад шчырага сэрца.
2. Задушэўны, інтымны.
Шчырая размова.
3. Сардэчны, душэўны.
Шчырая сяброўка.
4. Пазбаўлены прытворства.
Шчырае шкадаванне.
5. Старанны; верны, адданы, заўзяты.
Шчырая праца.
Ш. змагар за светлую будучыню.
Ш. следапыт.
6. Просты, даверлівы.
Ш. чалавек усяму верыць.
7. Які складаецца з аднолькавых парод дрэў (пра лес, бор); без дамешак, прымесей.
Ш. бор.
Шчырае золата.
◊
Шчырая праўда — сама праўда.
|| наз. шчы́расць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)