прышпо́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., каго.
Ударыць каня шпорамі пад бакі, прымушаючы бегчы хутчэй. Коннікі прышпорылі коней і праз некалькі секунд апынуліся каля сялян. Пальчэўскі. [Андрушка] .. прышпорыў каня і аж угалоп пусціўся па вуліцы. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Лямце́ць ’ісці трушком, бегчы’ (слонім., Жыв. сл.). Няясна. Магчыма ад ляце́ць з устаўным ‑м‑ (?).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
rerun
1. [,ri:ˈrʌn]
v.i. -ran, -running
ізно́ў бе́гчы
2. [ˈri:rʌn]
n.
стара́я тэлевізі́йная прагра́ма або́ фільм пака́званы ізно́ў
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
trucht, ~u
м. трух, трушок;
jechać (biec) ~em — ехаць (бегчы) трушком
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
напярэ́ймы прысл:
бе́гчы напярэ́ймы j-m den Weg ábschneiden*;
ісці́ напярэ́ймы j-m in die Quére kómmen*
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
гарцава́ць
(польск. harcować, ад ст.-чэш. harcovati)
1) па-маладзецку ездзіць вярхом, красуючыся спрытнай пасадкай;
2) гулліва бегчы, падбрыкваючы, або падскокваць на месцы (пра каня).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Трухце́ць ‘бегчы трушком, трухаць’ (Скарбы). Магчыма, кантамінацыя папярэдняга слова з трух‑трух — гукаперайманнем бегу дробнай рыссю (ТСБМ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Лупа́ціць ’бегчы (вельмі хутка знікаць)’ (браг., Мат. Гом.). Укр. лопоті́ти ’тупаць, бежучы’. У выніку кантамінацыі лупі́ць і лапаце́ць (гл.). Параўн. чэш. lupotat — аб дажджы. Адносна таго ж значэння лупі́ць параўн. рус. валаг. лупи́ть ’хутка ісці, бегчы’, серб.-харв. лу̏пити ’кінуцца, пабегчы’, балг. лу́пя ’тс’, ’хутка пабегчы’ (БЕР, 3, 521), бел. лупяну́ць ’рушыць у дарогу’ (Яруш.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Абзы́каць ’аббегаць па пустой справе (пра худога, лёгкага)’ (Юрч. Сін., 25); магчыма, да бзік. Параўн. славен. bzikati ’бегчы’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Патрухіня́ць ’пайсці паспешліва’ (Сцяшк. Сл.). Да па‑ (< прасл. po‑) і трухаць ’бегчы подбегам, трухам’ (гл.). Аднак суфіксацыя няясная.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)