зя́цеў, ‑ева.
Які належыць зяцю. Бацька не пайшоў з вяселлем, з дачкою, у зяцеву хату. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паўжабра́цкі, ‑ая, ‑ае.
Амаль жабрацкі. Мучыць і паўжабрацкае існаванне сям’і. Хворы бацька. Беднасць — няма хлеба. Галавач.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
godparent
[ˈgɑ:d,perənt]
n.
хро́сны ба́цька (для дзіця́ці), кум -а m. (для бацько́ў), хро́сная ма́ці (для дзіця́ці), кума́ f. (для бацько́ў)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Па́тэр, ст.-бел. патеръ ’духоўны айцец’ (XVI ст.) запазычана са ст.-польск. pater, якое з лац. pater ’бацька’ (Булыка, Лекс. запазыч., 173). Сюды ж ст.-бел. патерица ’посах архірэя’ (XVII ст.), якое праз ц.-слав. са с.-грэч. πατερικόν (Булыка, там жа, 183).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прастаду́шны, ‑ая, ‑ае.
Няхітры, просты, даверлівы. Як я і памятаю, то мой бацька быў вельмі прастадушны. Бажко.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Тату́ля ’ласкавы зварот да бацькі’ (ТСБМ), а таксама ў звароце да дзіцяці (Нас.), ’сын, вельмі падобны да бацькі’ (Яўс.), ’хросны бацька’ (Сцяц. Сл.), тату́ль іранічнае ’вялікі хлопец, старэйшы за іншых’ (беласт., Сл. ПЗБ). Гл. тата, з экспрэсіўнай суфіксацыяй, параўн. матуля 1, і ў пераносным ужыванні.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
carbon [ˈkɑ:bən] n.
1. вугляво́д
2. ву́галь, графі́т
3. а́ркуш капірава́льнай папе́ры, капі́рка;
a carbon copy ко́пія праз капі́рку; дакла́дная ко́пія;
He is the carbon copy of his father. Ён выліты бацька.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
пасаджо́ны, ‑ая, ‑ае.
Які выконвае ролю бацькі ці маці жаніха або нявесты на вяселлі. Пасаджоны бацька. Пасаджоная маці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
piggyback
[ˈpɪgibæk]
1.
adv.
на барана́
father carried the child piggyback — ба́цька насі́ў дзіця́ на барана́
2.
v.
насі́ць на барана́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Пратапо́п ’святар (іерэй) вышэйшага чыну’ (ТСБМ), пратапо́па ’протаіерэй’ (Нас.). З рус. протопо́п (параўн. Крукоўскі, Уплыў, 74). Стараж.-рус. протопопъ, серб.-ц.-слав. протопопъ. З грэч. πρωτοπαπᾶς (Фасмер, 3, 384), дзе πρωτο‑ — узмацняльная прыстаўка (ад πρωτοδ ’першы’) і πάππας ’бацька; бацюшка’ (Фасмер, там жа, 383; Праабражэнскі 2, 136).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)