адда́ць ábgeben* vt; zurückgeben* (вярнуць назад);

адда́ць зага́д éinen Beféhl ertéilen;

◊

адда́ць апо́шні доўг die létzte Éhre erwéisen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Адсачы́цца ’адрадзіцца’ (КЭС) да сок. Апошні звязваецца з вясеннім адраджэннем. Гл. адсачаць і сок.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ліквіда́цыя ’спыненне дзейнасці, існавання чаго-небудзь’ (ТСБМ), ліквідаваць ’спыніць дзейнасць’ (Сцяшк., ТСБМ) паходзяць з польск. likwidacja (спачатку ’апошні разлік’, пасля ’закрыццё прадпрыемства’, ’знішчэнне’, likwidować, якія праз італ. liquidazione, liquidare ’апошні падлік’, ’праводзіць разлік’, узыходзяць да с.-лац. liquidatio, liquidare ’выясняць’ < лац. liquidus ’ясны, светлы, чысты’ (Слаўскі, 4, 254–255).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Віле́я ’апошні дзень перад святам ці нейкім здарэннем’ (лаг., КЭС). Да ві́лія < вігі́лія < польск. wigilia.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

непрычы́ннасць, ‑і, ж.

Адсутнасць прычыннасці да чаго‑н. Непрычыннасць да злачынства. □ [Прафесар] свядома падкрэсліваў у гутарках з Паўлам Андрэевічам сваю непрычыннасць у справах, якімі жыў апошні. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павуці́навы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да павуціны. Жоўты халадок над балацінаю... Робіць ліст апошні свой віток І плыве ў невад павуцінавы Казачнаю рыбкай залатой. Камейша.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пудо́вік, ‑а, м.

Тое, што важыць пуд, разлічана на пуд. Бязмен-пудовік. □ Апошні камень, — відаць, пудовік — бомкнуў так, што ледзь не выскачылі шыбы з вокнаў. Місько.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

cast off

а) адвяза́ць, вы́зваліць

б) зако́нчыць апо́шні радо́к у вяза́ньні, зьняць з прутка́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

безнадзейны, непапраўны; адпеты, прапашчы, апошні (разм.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

мо́ташны, ‑ая, ‑ае.

1. Ад якога становіцца моташна (у 1, 3 знач.). Моташны пах.

2. перан. Агідны, прыкры. Быў апошні вечар у Адэсе, цягучы і моташны. Мехаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)