рэлігі́йны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае сувязь з рэлігіяй, з верай у бога. Рэлігійны абрад. Рэлігійнае свята.

2. Які верыць у бога, набожны. Рэлігійны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каляда́, -ы́, ДМ -дзе́, ж.

Старадаўні (у 2 знач.) абрад хаджэння па хатах у калядныя вечары з віншаваннем, велічальнымі песнямі, а таксама песня, што спяваецца ў час гэтага абраду, і пачастункі, атрыманыя ад гаспадара за віншаванне і песні.

|| прым. каля́дны, -ая, -ае.

Калядная песня.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нама́з

(перс. nämāz)

мусульманскі рэлігійны абрад, пры якім малітва суправаджаецца мыццём рук і рытуальнымі рухамі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Дзяды́​I мн (свята і абрад памінання памерлых) Tótengedenktag m -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

нама́з

(перс. namaz)

мусульманскі рэлігійны абрад, пры якім малітва суправаджаецца мыццём рук і рытуальнымі рухамі.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

адпява́нне, ‑я, н.

Царкоўны абрад, які выконваецца над нябожчыкам перад пахаваннем. А бацюшка параіў з’ездзіць у другі прыход, калі [Андрэй] хоча, каб хлопчык з адпяваннем быў пахаваны. Чарот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абраза́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. абразаць — абрэзаць.

2. Рэлігійны абрад у яўрэяў і некаторых іншых народаў, які зводзіцца да адразання крайняй плоці мужчынскага члена.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

otrzęsiny

мн. атрасіны, атрэсіны (жартоўны абрад пасвячэння ў студэнты)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

officiate [əˈfɪʃieɪt] v.

1. (at) выко́нваць рытуа́л;

officiate at a wedding спраўля́ць абра́д шлю́бу

2. выко́нваць абавя́зкі;

officiate as host быць за гаспадара́;

officiate as chairman старшы́нстваваць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

вянча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго.

1. Выконваць царкоўны абрад шлюбу. Вянчаць маладых.

2. Завяршаць што‑н., знаходзіцца зверху чаго‑н. Лес каміноў вянчаў пяціпавярховыя гмахі будынкаў... Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)