pasować

I pas|ować

незак.

1. прыладжваць; прыстасоўваць;

2. пасаваць, падыходзіць;

kolor sukni ~uje do oczu — колер сукенкі падыходзіць (пасуе) да вачэй;

~uje jak ulał — сядзіць як уліты; як на цябе шыты

II pasować

незак. na kogo/co абвяшчаць кім/чым; пасвячаць у каго/што;

pasować kogo na rycerza — пасвячаць каго ў рыцары

III

1. карц. пасаваць; аб’яўляць пас;

2. адступаць; адмаўляцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

become

[bɪˈkʌm]

-came, -come

1.

v.i.

рабі́цца; става́цца

2.

v.t.

1) выпада́ць, адпавяда́ць, падыхо́дзіць

it does not become me — Гэ́та мне не выпада́е

2) пасава́ць, быць да тва́ру

This dress becomes her — Гэ́тая суке́нка ёй да тва́ру

•

- become of

- become to

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Прыпада́ць 1 ’нізка нахіляцца, апускацца; прыціскацца’, ’даставацца, выпасці каму-небудзь; здарыцца, аказацца’, ’прыйсціся’ (ТСБМ, ТС), ’апускацца’ (ТС), ’спадабацца на смак’ (паст., Сл. ПЗБ), ’здарацца, выпадаць’ (Бяльк.). Рус. припада́ть ’прыхіляцца, прыціскацца; нахіляцца’, ’здарацца, адбывацца’, ’нечакана з’яўляцца’, ’шчыльна прылягаць’, ’кульгаць’ і да т. п., укр. припада́ти ’падаць, класціся на што-небудзь’, ’нахіляцца’, ’падыходзіць; пасаваць’, ’кульгаць’, ст.-рус. прыпадати ’схіляцца, прыгінацца’, ’падаць, здыхаць’, польск. przypadać ’прытуляцца’, ’пазбягаць, падскокваць’, ’здарацца’, чэш. připadati ’прыходзіцца (на долю); наставаць’, славац. pripadať ’прыходзіцца; прыпадаць (на долю)’, в.-луж. připadać ’прыналежаць; прыходзіцца’, серб.-харв. при́падати ’належаць; даставацца на долю’, ’прыхіляць, прыціскаць’, славен. pripádati ’даставацца на долю’; ’належаць’, балг. припа́дам ’схіляцца, падаць’, ’страчваць прытомнасць’. Прасл. *pripadati з першасным значэннем ’упасці да ног’, захаваным у ст.-слав. припасти (Сной₂, 577). Прэфіксальны дэрыват ад *padati.

Прыпада́ць 2 ’прыставаць (пра хваробу)’ (смарг., Сл. ПЗБ). Рус. дыял. з Латвіі і Літвы припада́ть ’хварэць, хілець’, польск. przypadłość ’хвароба, недамаганне’. Да прыпада́ць 1; параўн. Мяркулава, Этимология–1967, 164. Параўн. яшчэ рус. пасть (аб скаціне) ’здохнуць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

gebühren

vi i (sich) пасава́ць, падыхо́дзіць; быць да тва́ру; нале́жаць

wie es sich gebührt — як нале́жыць

ihm gebührt Lob — ён заслуго́ўвае пахвалы́

◊ Éhre, dem Éhre gebühr(e)t — ≅ па заслу́гах і паша́на [пава́га]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

clash

[klæʃ]

1.

n.

1) ля́скат, бра́згат -у m.

2)

а) сутыкне́ньне n., варо́жая суты́чка

б) мо́цнае разыхо́джаньне, супярэ́чнасьць f., канфлі́кт -у m.

a clash of opinions — разыхо́джаньне ў пагля́дах

2.

v.

1) ля́скаць, бры́нкаць, бра́згаць

2) канфліктава́ць, не згаджа́цца, свары́цца

3) не пасава́ць, не гарманізава́ць

the colors clash — ко́леры не пасу́юць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

kléiden

1.

vt

1) адзява́ць, апрана́ць

gut gekléidet sein — быць до́бра апра́нутым

2) быць да тва́ру (каму-н.), пасава́ць, падыхо́дзіць

3) (in A) выка́зваць (думкі, пачуцці)

séine Probléme in Wórte ~ — вы́казаць свае́ прабле́мы сло́вамі

2.

(sich)

(in A) апрана́цца, прыбіра́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

fit​3 [fɪt] v.

1. падыхо́дзіць, адпавяда́ць;

Your description fits the facts. Ваша апісанне адпавядае фактам.

2. пасава́ць; быць якра́з (памерам);

This suit fits him very well. Гэты касцюм добра сядзіць на ім.

3. прыла́джваць, прыладко́ўваць

fit in [ˌfɪtˈɪn] phr.v.

1. знахо́дзіць час (для чаго-н./каго-н.);

I can fit you in next week. Я магу прызначыць вам сустрэчу на наступным тыдні.

2. (with) супада́ць; падыхо́дзіць;

That fits in with my plans. Гэта цалкам супадае з маімі планамі;

His story fits in with hers. Яго аповед пацвярджае яе словы.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

schícken

1.

vt пасыла́ць, адпраўля́ць, выпраўля́ць (куды-н.)

2.

(sich)

1) быць прысто́йным

das schíckt sich nicht — гэ́та непрысто́йна

2) падыхо́дзіць, пасава́ць (да чаго-н. – zu D)

3) (in A) скары́цца (перад чым-н.), падпара́дкавацца (лёсу)

sich in álles ~ — падпарадкава́цца ўсяму́, прыміры́цца з усі́м

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

*Лі́чыць, паўд.-пін. лы́чыты ’пасаваць, ісці да твару’ (Нар. лекс.), укр. ли́чити, личить ’быць да твару’, ’падыходзіць, пасуе’, рус. ли́чить ’наводзіць бляск’, личи́т ’пасуе, падыходзіць’, ст.-рус. личити ’выкрываць’, чэш. líčiti ’маляваць, рабіць ружовым’, ’прадстаўляць’, ’бяліць’; славац. líčiť ’грыміраваць’, ’падмалёўваць’, ’выяўляць; жыва апавядаць’, славен. líčiti ’рабіць прыгажэйшым’, ’выгладжваць, паліраваць’, ’грыміраваць’, серб.-харв. ли́чити ’быць падобным’, ’бяліць’, ’аздабляць’, ’надаваць форму’, ли́чи ’падыходзіць’, макед. личи ’аздабляць’, ’быць падобным, адпаведным, быць да твару’, балг. лича́ ’быць прыметным, падобным’, личи́ ’здаецца’, ц.-слав. личити ’абвяшчаць, паведамляць, рабіць яўным’. Прасл. ličiti ’утвараць, рабіць прыметным, падобным, пазначаць’, роднаснае з лік 2 (гл.). Параўн. таксама ліцаваць 2.

Лічы́ць ’называць лікі ў паслядоўным парадку’, ’вызначаць колькасць, суму’, ’дапускаць, прымаць у разлік, пад увагу’, ’прызнаваць’ (Нас., Грыг., Гарэц., Бяльк., Касп., Шат., ТС, ТСБМ, Растарг.), ’прытрымлівацца пэўнай думкі’ (Сл. ПЗБ), лічы́цца ’быць у разліку’, ’цаніцца’, ’ставіць сябе на ўзровень з іншымі’ (ТСБМ, Нас., ТС), ст.-бел. личити ’вызначаць суму, колькасць’, ’адлічваць, адмяраць’, ’расцэньваць’, ’адносіць да чаго-н.’ (Рукапіс ТСБМ). Укр. лічи́ти (< польск.), личи́ти, рус. пск., кур., тул., арханг. ли́чи́ть, польск. liczyć, н.-луж. licyś, в.-луж. ličić, чэш., мар. líčit, ст.-слав. личити. Паўн. прасл. ličiti, роднаснае з літ. likúoti ’лічыць’, лат. līkt ’старгоўвацца, дамаўляцца пры куплі-продажу’, лац. licēre ’быць выкладзеным для продажу’, licet ’дазволена (для продажу)’ (Бернекер, 720–721; Фасмер, 2, 496; Слаўскі, 4, 245–246; БЕР, 3, 441–442). Этымалагічна тоеснае да лі́чыць (гл.) зрабіла лексіка-семантычную эвалюцыю накшталт: ’паказваць добрым бокам’ > ’апавяшчаць’ > ’лічыць, весці ўлік’ (Трубачоў, Эт. сл., 15, 83).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

suit

[su:t]

1.

n.

1) гарніту́р, касьцю́м -а m.

2) Law судо́вая спра́ва

3) масьць f. (у ка́ртах)

4) заляца́ньне, сва́таньне n.

2.

v.t.

1) дастасо́ўваць, дапасо́ўваць

well-suited colors — до́бра дапасава́ныя ко́леры

2) спрыя́ць, адпавяда́ць

3) спраўля́ць во́пратку

4) быць адпаве́дным, падыхо́дзіць

Which day suits you best? — Які́ дзень найле́пш табе́ падыхо́дзіць?

5) падыхо́дзіць, пасава́ць

Her hat suits her — Капялю́ш ёй пасу́е

6) дагаджа́ць

it is hard to suit everyone — Ця́жка ўсі́м дагадзі́ць

•

- follow suit

- suit oneself

- suit yourself

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)