вы́пудзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., каго.
Разм. Нечакана напужаўшы, выгнаць адкуль‑н. Выпудзіць птушку з гнязда. Выпудзіць ліса з хмызняку.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)