верхавіна, ‑ы, ж.

1. Верхняя частка чаго‑н. Верхавіна дрэва. ▪ Сонца ўзышло, але прамені яго асвятлялі пакуль што толькі верхавіны ліп. Брыль.

2. перан. Разм. Найбольш уплывовая, кіруючая частка грамадства, саслоўя, арганізацыі; вярхі. Пануючая верхавіна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)