вецер, ветру; мн. вятры, ‑оў; м.
Паветраная плынь гарызантальнага напрамку. Моцны вецер. Паўднёвы вецер. Подых ветру. Узняўся вецер. Энергія ветру. ▪ Пахілага дрэва вецер не ломіць. Прыказка.
•••
Ад (з) ветру валіцца гл. валіцца.
Ветрам падшыты (падбіты) гл. падшыты.
Ветрам пайсці гл. пайсці.
Вецер гуляе (у кішэні, гумне і пад.) — нічога няма.
Вецер знёс — пра таго, хто невядома дзе дзеўся, каму не сядзіцца дома.
Вецер носіць (ганяе) — пра таго, хто невядома дзе ходзіць.
Вецер (гуляе) у галаве; гуляй-вецер у галаве — пра легкадумнага, несур’ёзнага чалавека.
Вецер у спіну каму — тое, што і з лёгкім ветрам.
Вецер ходзіць дзе — пра адчуванне руху паветра ў пакоі, памяшканні.
Выкінуць (грошы) на вецер гл. выкінуць.
Вятры яго ведаюць — нікому невядома.
Да ветру (пайсці) — пайсці па сваёй патрэбе.
З ветру вяроўку віць гл. віць.
З лёгкім ветрам — гавораць таму, хто хоча пайсці, каб сказаць, што яго не стануць затрымліваць, што ён нікому не патрэбен.
Кідаць на вецер што гл. кідаць.
Кідаць (пускаць) словы на вецер гл. кідаць.
Куды вецер дзьме (хіліць) — не мець самастойнасці ў поглядах, прытрымлівацца поглядаў большасці.
На ўзвей вецер (пусціць) — а) тое, што і пусціць на вецер; б) дарэмна, непрадумана.
Пусціць (пайсці) на вецер (з ветрам) гл. пусціць.
Трымаць нос па ветры гл. трымаць.
У ветры на калу — пра што‑н., што стаіць адзінока наводшыбе.
Хоць з ветрам пусці гл. пусціць.
Шукаць ветру (лавіць вецер) у полі гл. шукаць.
Як ветрам змяло гл. змесці.
Як у полі вецер — легкадумны, пусты, ветраны.
Якім ветрам (прыгнала, занесла, прынесла) — форма выражэння здзіўлення пры сустрэчы з кім‑н. у нечаканым месцы.