вяршы́ць, вяршу, вяршыш, вяршыць;
1. Рабіць верх, верхнюю частку чаго‑н.; завяршаць што‑н.
2. Вырашаць, распараджацца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вяршы́ць, вяршу, вяршыш, вяршыць;
1. Рабіць верх, верхнюю частку чаго‑н.; завяршаць што‑н.
2. Вырашаць, распараджацца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)