утну́ць 1, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.

Абл. Уцяць 1. Ліха на яго, на таго авадня, сеў мне на левую руку ды так утнуў, што я не ўтрымаў і ўпусціў насілы. Сабаленка. А як.. [Піліп] іграў на гармоніку! Бывала, як утне са скрыпачом Тодарам полечку, дык ніхто не ўстоіць і не ўседзіць. Якімовіч.

утну́ць 2, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.

Абл. Уцяць 2. Утнуць канец жэрдкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)