урачы́ста, прысл.
1. Прысл. да урачыста.
2. безас. у знач. вык. Пра стан урачыстасці дзе‑н. На вуліцах пасвятлела, стала нават урачыста. Даніленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)