тужлі́ва,
1. Прысл. да тужлівы.
2. безас. у знач. вык. Маркотна, нудна. Піне стала тужліва і крыху страшна. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)