разве́нчаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад развянчаць.
2. у знач. прым. Пазбаўлены ранейшай славы. Развенчаны герой. Развенчаны кумір.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)