разара́ць ​1, ‑ару, ‑арэш, ‑арэ; ‑аром, ‑араце; зак., што.

Аручы, раскінуць (плугам зямлю). Разараўшы шэсць баразён, па дзве на выбіральшчыка, выпраг [Андрэй] з плуга каня і закурыў. Чарнышэвіч.

разара́ць ​2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да разарыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)