пра́ўдзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; незак.

Разм. Спраўджваць, здзяйсняць. [Клім:] — Не губі каласка, ён праўдзіць, таму, хто ў яго верыць, шчасце дае. Лобан. Цэлы дзень у непакоі. Не выходзіць з думак ён. Цэлы дзень у непакоі: Можа быць і праўдзіць сон? Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)