прагугня́віць, ‑няўлю, ‑нявіш, ‑нявіць; зак., што і без дап.
Разм. Сказаць у нос гугнявым голасам. — Ды маўчы ты, нябож, — злёгку прыпалоханы маім нечаканым з’яўленнем, прагугнявіў у нос Назар. Сачанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)