пліяцэ́н, ‑у, м.
Спец. Другая, апошняя эпоха неагенавага перыяду (сістэмы).
[Грэч. pléiōn — болей і kainós — новы.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)