плячо́, ‑а́; мн. пле́чы, Р мн. плячэй і плеч, Д пляча́м, Т пляча́мі і плячы́ма, М (аб) пляча́х; н.
1. Частка тулава ад шыі да рукі. Міколку, аднак, было не да смеху, бо ныла балюча плячо. Лынькоў. Рука Віктара ляжала на маім плячы. Савіцкі.
2. Верхняя частка рукі да локцевага сустава. Пералом пляча.
3. толькі мн. (пле́чы, плячэ́й і плеч). Тыльны бок тулава ад шыі да пояса; спіна. Немцы, спяшаючыся выскачыць з гэтай смяротнай стыхіі, усё часцей штурхалі людзей у плечы. Шчарбатаў.
4. Спец. Частка рычага ад пункта апоры да пункта прыкладання сілы, якая дзейнічае на рычаг.
5. Спец. Частка прадмета або ўчастак чаго‑н., размешчаны пад вуглом да яго асноўнай часткі. Плячо бастыёна.
•••
Браць ногі на плечы гл. браць.
Вынесці на сваіх плячах гл. вынесці.
Гара з плячэй звалілася гл. гара.
За плячамі — у мінулым (быць, стаяць, мець).
За плячамі не насіць гл. насіць.
Зваліцца з плячэй гл. зваліцца.
Зваліць з плячэй гл. зваліць.
З плеч далоў гл. далоў.
З чужых плячэй — які не падыходзіць па размеру, які раней насіў хто‑н. (пра адзежу).
Касы сажань у плячах гл. сажань.
Мець галаву (на плячах, на карку) гл. мець.
Націснуць плячамі гл. націснуць.
Плячо ў плячо — а) блізка, побач з кім‑н.; б) у цесным адзінстве, разам.
Расправіць плечы гл. расправіць.
Ускласці (узваліць) на плечы гл. ускласці.