панахо́дзіць, ‑ходзіць; ‑ходзім, ‑ходзіце, ‑ходзяць; зак.

1. Ідучы, натрапіць на каго‑, што‑н. — пра ўсіх, многіх.

2. пераважна безас. Разм. Прыйсці ў вялікай колькасці. Панаходзіла народу ў клуб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)